De dood is geen einde

In onze cultuur is sterven beladen. Niemand mag doodgaan en de meeste mensen vinden de dood iets engs.

Als kind vond ik doodgaan ook eng. Mijn ouders vertelden mij dat als je doodging alles ophield je niets meer wist en dat dat het gewoonweg was. Je voelde niks meer en was er niet meer. Gewoon as en stof bleef er over.

Nou dat was best iets om te vrezen, zeker omdat ik niet snapte wat de ‘doorzichtige’mensen in mijn kamer dan aan mij vertelden. Zij vertelden mij een ander verhaal. Dat ze doorleefden maar dan in een andere vorm. Dat het leven niet eindigde bij de dood maar dat de dood een overgang was. Dat de dood niets was om voor te vrezen. En wie geloof je dan als kind? Je ouders met hun horrorverhaal over as en stof? Of de doorzichtige mensen die door muren heen konden zweven…

De overgang naar de dood werd mij beschreven als een sluier. De overgang zelf kon soms wat problemen geven, ziekte, pijn en verdriet veroorzaken. Echter steevast waren de verhalen over de dood ná het ‘doodgaan zelf’ prachtig. De meeste mensen die gestorven waren vertelden mij in een zee van liefde en acceptatie terecht te komen.

Tegenwoordig zijn er vele mensen die na een bijna dood ervaring hetzelfde rapporteren. Hierover te lezen zou ook jou kunnen sterken in je ideeën over het leven na de dood.

In tijden van grote crisis en pandemiën Worden we geconfronteerd met onze sterfelijkheid, iets wat we normaal flink proberen te voorkomen. In plaats van bezig te zijn met onze jeugd, uiterlijk, huis of andere afleidingen worden we nu dagelijks geconfronteerd met dood en sterven. De verhalen die je leest en ziet op televisie; zoals over doctoren die moeten kiezen wie ze aan de beademing leggen. Mensen die alleen moesten sterven. Mensen die gestorven zijn en in vuilniszakken op straat komen te liggen etc.

Alles in onze maatschappij is er normaliter op gericht ellende en ziekte te voorkomen en te overwinnen. Het jaagt ons westerse mensen grote angst aan dat er nog geen echte oplossing of geneesmiddel is. We dreigen onze controle kwijt te raken… De meeste van ons leven hun leven in een soort ontkenning: nare dingen gebeuren anderen, mij overkomt het niet! En ineens lijkt het ook jou te kunnen overkomen en dat is eng. En dichtbij en beangstigend.

In mijn beleving moet je alles doen wat in je macht ligt om het te voorkomen, voorzorgsmaatregelen uitvoeren, isolatie etc. daar ligt de controle die je hebt. Vervolgens moet je het overgeven. Aan het lot, de natuur, God of wat je ook maar gelooft dat hier meer invloed heeft als jij dat hebt.

Bij volkeren waar er minder geneesmiddelen zijn, geen ziekenhuizen en een primitievere manier van leven is. Is er vaak een natuurlijkere manier gevonden om de dood in het dagelijkse leven in te bedden. Mensen sterven vaak te midden van hun geliefden, dood is onderdeel van het bestaan. Kindersterfte wordt als potentiële mogelijkheid gezien bij iedere geboorte. Sommige kinderen krijgen pas nadat zij een jaar hebben overleefd hun naam. Dit alles om de mogelijke dood een plek te geven. Er zijn afscheidsrituelen waarin hele gemeenschappen samen rouwen. Er is vaak niet èèn begrafenis per persoon, maar een groepsritueel waarin àlle doden worden herdacht.

Dood en ziekte wordt meer gezien als ‘normaal’ onderdeel van het bestaan, terwijl in ons westerse leven de dood wordt gezien als iets wat we moeten vrezen en zo lang mogelijk moeten uitstellen.

Ook ik ben opgevoed in ons kikkerlandje dus ik ben het daar in de basis mee eens. Ik wens voor iedereen een lang, gezond en gelukkig leven! Begrijp me niet verkeerd. De dood van de mensen die ik heb liefgehad hebben mijn hart uiteen gereten en mijn leven ontwricht! Echter continue op zoek naar verjonging, en ontkenning van onze sterfelijkheid zie ik niet als manieren die ons gezondheid en geluk brengen.

Het is een ontkenning van het leven, de dood is onderdeel van ons leven, helaas. We groeien op als het ons lukt, worden we ouder en gaan dood. En sommigen hebben dat voorrecht niet en sterven in hun jeugd of op een leeftijd dat we het niet verwachten. Sterven wanneer je oud bent is redelijk geaccepteerd, echter sterven voordat je oud bent is ‘not done’. Het doet vreselijk veel pijn voor de nabestaanden en is niet goed te verwerken. Mogelijk heeft onze opvoeding hier ook iets mee te maken. de dood wordt gewoonweg niet als ‘optie’ gezien en daardoor is het nog moeilijker te accepteren als het onverhoopt wel in je leven komt!

Heel vaak hoor ik van mensen die kanker hebben dat ze naast liefdevolle steun en aandacht ook nog steeds meemaken dat vrienden zich terugtrekken, ongemakkelijk worden van het woord terminaal en de ziekte zelf. Alsof het iets besmettelijks is.

De dood jaagt mensen dus nog steeds angst aan. De dood van een jong iemand wijst ons op onze eigen sterfelijkheid en hoewel dat confronterend is, is het ook een goed iets… Het zegt mij dat ik van iedere ademteug en iedere zonnestraal mag proberen te genieten! Het is de dag waarop ik leef die ik kan vieren, niet de de dag waarop ik sterf die ik moet vrezen.

Door de dagen te leven zonder spijt of wroeging, door de beste keuzes te maken die je kunt maken op de momenten zelf. Door compassievol met anderen en voor jezelf te zijn.

Boeddhisten zeggen dat het leven een voorbereiding is op een goede dood. Wanneer je je bewust bent van het feit dat je iedere dag kunt sterven, dat de dood onverwacht en snel kan komen, kun je je leven zoals het bedoelt is: Bewust en met compassie en liefde.

Kortom de dood en het sterven is een onderdeel van ons bestaan. Het nodigt ons uit de dagen dat we leven te vieren. Het wijst op onze verantwoordelijkheid de dood niet te ontkennen, maar hem tot onze bondgenoot te maken. De dood komt wanneer hij komt. Het ligt grotendeels buiten ons om onze tijd te bepalen. We kunnen zo goed, gezond en vrij mogelijk leven. Opdat we gezond en oud kunnen worden, en misschien ook niet. De dood is niet iets engs en als het je overkomt kom je in een liefdevolle prachtige plek waar je geliefden je opwachten en de wereld en hoe deze in elkaar steekt, ineens heel logisch en zinvol blijkt!

Probeer de dood niet te vrezen, maar je leven zo liefdevol en leuk mogelijk te leven!

Ik ben dankbaar voor iedereen die in de supermarkten werkt, in de ziekenhuizen en in zorginstellingen. Ik ben dankbaar voor iedereen die zich aan de regels houdt. Ik ben dankbaar voor onze gezondheid zolang we deze mogen ervaren… Ik ben dankbaar voor de mensen die ik mag helpen en die ik heb mogen helpen. Ik ben dankbaar voor mijn fantastische zonen en man en zus en vrienden en collega’s!

En wanneer de dood komt, ben ik voorbereid op een thuiskomst in de andere wereld.