Onlangs was ik op een concert. Toen ik net aanwezig was voelde ik mij als een verstekeling op een heksenfeestje. Zo een die Ronald Dahl ooit beschreef in een van zijn kinderboeken. Dat de mooie vrouwen hun pruiken en gewaden afdeden en er afzichtelijke schepsels tevoorschijn komen.
Net als de hoofdpersoon in zijn boek stond ik daar te glimlachen en deed alsof ik het niet zag. Ondertussen schreeuwde iedere cel in mijn lichaam dat ik weg moest gaan! En er was zoveel afschuwelijks te zien en te voelen dat de angst mijn hart liet fladderen en ik alleen maar de stem van Jenny uit de film Forest Gump kon horen schreeuwen… ‘Run Forest run!!’ **
Wat gebeurde er daar bij dat concert?
Ik zag verschillende energievormen: mensen, entiteiten en losse energie! De mensen die ik zag kwamen samen voor vrede. Ze waren mooi gekleed maar hun energie voelde anders. Ik zag dansende en zingende mensen en bij een aantal mensen voelde hun uitstraling synchroon. Het klopte. Maar bij anderen voelde en zag ik iets totaal anders.
Ik zag bewustzijn gefocust op de buitenwereld. Mensen die bewust de oorlogen, de vreselijke dingen die plaatsvonden in de wereld en de aanstichters daarvan veroordelen. En tegelijkertijd voelde die energie van die oordelen ook heel onprettig. Ik kan het alleen maar omschrijven als de energie van misvormde gedrochten. Als kwijlende lijkeneters… ze wezen met puntige vlijmscherp benagelde vingers naar een oorlog en misdaden, terwijl ze over de lijken heenliepen die ze zelf hadden gedood.
Dit wat aangescherpte lugubere beeld, schets ik om te tonen hoe ik me voelde. Feitelijk vertaal ik de energie die ik om mij heen voelde in een beeld. De energie was eigenlijk een lage trilling. Een die je ook ziet rondom dergelijke beelden. En ik voelde me erg onaangenaam te midden van deze frequentie. Helemaal omdat deze frequentie vermomd was in een verpakking van ‘wereldvrede’.
In eerste instantie probeerde ik mijn eigen waarneming te ontkennen. Exact zoals ik als kind had geleerd mijn eigen indrukken te ontkennen! Ik deed wat een braaf kind zou doen! Ik vermande mijzelf. Zei tegen mijzelf dat ik het niet zo moest zien. Dat hier allemaal aardige en vooral bewuste mensen rondliepen. Die voor een mooi concert bijeengekomen waren. Een gezamenlijke interesse hadden!
Het lukte niet, ik voelde me kwetsbaar. Het voelde alsof ik in plaats van in een vredesfestijn in een oorlog terecht was gekomen. Een plek waar de bommen me om de oren vlogen…
Het was alsof het getoonde “zelfbewustzijn” een nog groter niet-bewustzijn toedekte…
Ik vond het vreselijk en was eigenlijk teleurgesteld in mijzelf. Ik kon moeilijk genieten…terwijl ik me er wel op had verheugd.
Ik besloot mijn zelfontkenning los te laten en keerde naar binnen. Ik onderzocht mijn eigen gevoelens en waarnemingen met mijn bewustzijn. Was ik overprikkelt? Was ik oordelend? Voelde ik mij onzeker? Wat gebeurde er hier werkelijk? Ik kwam tot de conclusie dat ik mij niet op mijn gemak voelde en dat ik daadwerkelijk een lage frequentie in de zaal ervaarde. De glimlachende bewuste mensen menigte leek veel van hun eigen persoonlijke schaduwkanten te onderdrukken. Dit resulteerde in een lage frequentie.
Een frequentie die ik echter tot mijn schrik ook in mijzelf waarnam, waar ik mij in eerste instantie tegen verzette. Ik vond het vervelend dat mensen voordrongen en mij opzij duwden bijvoorbeeld. Ik oordeelde zelf daarover dat ik deze mensen egoïstisch vond. Er was, vond ik, plek genoeg voor iedereen, en als iedereen wat ruimte zou maken kon iedereen het zien. In plaats daarvan duwde een groepje zich naar een bepaalde plek en blokkeerde het zicht voor tientallen. Rustig vragen opzij te gaan resulteerde in een schouderophalen. Dus ik vond dat irritant, en tegelijkertijd vond ik dat niet aardig van mijzelf. Veel oordelen dus. Over de ander en over mijzelf. Ik ontspande me en liet de irritaties toe. Ik zag hoe een mini oorlog zich in mij voltrok: Het niet aardig vinden. De gevoelens van irritatie en boosheid die streden met het begrip wat ik eigenlijk ook wilde hebben.
Toen ik stopte met vermijden, daarbij alle gevoelens toestond zich te melden raakten ze verlicht. Ik doorvoelde wat er was en de gevoelens verdwenen. Door bewust naar mijn gedachten en gevoelens te kijken en ze te ervaren, kalmeerden ze en werd het stil in mij.
In plaats van mij verder te ergeren en mijn eigen trilling te laten dalen besloot ik verder te onderzoeken. Doordat mijn eigen trilling steeg toen ik accepteerde wat er zich in mij afspeelde, kon ik de eenheid weer zien die de mensen en ook ikzelf vormden. Zij waren slechts ‘een andere ik’. En ik zag delen uit het levenspad van de dames die het zicht blokkeerden en er ontstond een vreemd soort dankbaarheid naar hen toe. Hun levenspad en levenservaringen waren anders dan die van mij. En ik was dankbaar dat ik niet in hun schoenen had gelopen. Ik voelde respect voor hen dat zij de lasten droegen, die ik zag.
Ik voelde hoe mijn trilling verhoogde toen ik dankbaar kon zijn voor hun bijdrage aan ons collectieve bewustzijn, zelfs nu ze mij benadeelden. Ik had immers niet in hun schoenen hoeven lopen. Het was alsof zij die delen van het universum vertegenwoordigden en ik een ander deel. En ieder had zijn eigen schoonheid.
Tijdens dit concert oefende ik mijn spirituele pad. In contact met mijn eigen gevoelens en gedachten zijn en het enige ‘ware spirituele’ doen wat ik te doen had. En dat was mij bezig houden met het doorleven van alle lage trillingen in mijzelf. Mijn eigen irritaties, mijn eigen afwijzing van mijzelf, de mensen en de situatie.
Ik bleef aanwezig en was daardoor in staat om te landen. Te stralen in een omgeving die eerst vijandig aanvoelde. Het oorlogszuchtige wezen in mijzelf begon te slinken. De nagels werden korter. De puntige tanden minder uitgesproken en er keerde menselijkheid terug in haar vorm.
Hierdoor kon ik haar meer integreren in mijzelf. En droeg ik werkelijk iets bij aan wereldvrede.
** Voor het geval je deze mooie film niet kent. In Forest Gump, rent een gehandicapte jongen -Forest- weg van belagers die hem pijn willen doen. Het meisje Jenny in de film roept dan dat hij weg moet rennen!
© 2024 Tessa
