Het najagen van doelen haalt je soms weg van jezelf en het leven is wat je gebeurt terwijl je die doelen nastreeft. Ik zie heel vaak in mijn leven en in het leven van mijn cliënten dat bepaalde zaken gewoonweg gebeuren. Je kunt doelen hebben en toch bepaalt het leven ook dingen met je mee.
Ik las ooit een mooi verhaal:
Vier mannen van volstrekt andere geloven waren op een zoektocht naar de verbinding met hun schepper. Zij deden dat ieder op de door hun geloof voorgeschreven wijze. De ene zocht verbinding met zijn god door bij iedere stap te bidden, de ander door zijn geloof te verspreiden en in te praten op andere mensen, de derde zocht afzondering om in stilte met zijn God te communiceren en de vierde beoefende zijn geloof door in iedere stad een goede daad te verrichten uit naam van zijn God. Alle vier beleefden zij een volstrekt ander geloof. Op een dag hadden zij dorst. Na hun lange voettocht. Zij verbleven bij een bron en op de avond dat zij daar aankwamen zagen de mannen elkaar en wisselden zij meningen uit over wat de juiste weg was om God te vinden. Uiteindelijk, moe geworden van hun verhitte gesprekken, bogen zij hun hoofd en dronken allen uit dezelfde bron.
Al deze mannen -met ieder hun eigen godsdienst- hadden uiteindelijk gewoonweg aards water nodig. En daarin zie je dat wij hier op aarde onderhevig zijn aan aardse wetten. Onze zoektocht kan wetenschappelijk zijn, etherisch, energetisch echter uiteindelijk hebben we allen zuurstof en voedsel nodig.
Het mentale en zelfs het geloof is onderhevig aan de werkelijkheid. De aardse werkelijkheid waarin we leven is zo sterk, heeft zulke sterke wetmatigheden dat we eraan zijn onderworpen. Zelfs de grootste denker of de allerrijkste, of de allermachtigste heerser heeft zijn beperkingen hier op aarde.
Misschien heeft je directeur wel aambeien of is de minister wel impotent. Of misschien hebben ze familieleden die veel zorg nodig hebben. We hebben allemaal op onze eigen manier te maken met beperkingen.
Zo had Wayne Dyer (bestseller schrijver) leukemie, had Elisabeth Kubler Ross herseninfarcten, weer een ander heeft reuma, kan geen kinderen krijgen of lukt het maar niet om uit de financiële moeilijkheden te komen.
Kortom de werkelijkheid heeft ons in zijn greep en we mogen allemaal op onze eigen manier omgaan met die werkelijkheid. We weten gelukkig manieren om met bepaalde wetmatigheden om te gaan. Zo weten we dat wanneer we hoog gaan klimmen we dat het beste kunnen doen met een net onder ons of gezekerd aan een punt, of beide. Zodat we wanneer we vallen niet hard op de grond terecht komen en het overleven.
Zo weten we dat we bij ziekte veel kunnen doen met voeding, beweging en ons emotionele welzijn. Medische behandelingen, therapievormen, fysieke ondersteuning. Hoe we onze ervaringen ook aanpakken, we vinden de methode die bij ons het beste werkt.
Genezen we dan allemaal? Nee sommige genezen nooit maar houden stand, anderen sterven en er zijn ook gelukkig veel mensen die beter worden en de uitdaging in hun leven voorbij komen. Ik zeg hier expres niet overwinnen. Want wat is overwinnen? Bij overwinnen zetten we iets zo zwart wit neer. Iets voor en tegen, of iets goeds of iets fouts. Ik denk niet dat je wanneer je sterft aan een ziekte, je dan hebt verloren. Ik geloof ook niet dat wanneer iemand heeft leren leven met dwang of anorexia dat dat dan fout is. Er zijn vele manieren.
Uiteindelijk is deze werkelijkheid en dit specifieke leven eindigend. Ook na ons leven krijgen we nieuwe uitdagingen op ons pad. De uitdagingen zijn ervaringen. Ervaringen die zwaar of licht kunnen zijn, donker of licht.
En dat is mede wat we hier komen doen, ervaringen opdoen.
Ergens voor of tegen zijn. Geloven in een geloof, in een doel, in een missie. Geloven dat je moet knokken tegen iets, tegen onrecht of onevenwichtigheid. Daarin zit een doel. En dat kan prima zijn. Echter altijd is daar onderliggend die bron waaruit we allemaal drinken. Onze menselijkheid en onze beperkingen op aarde. Daarin ligt onze eenheid. Daarin zit de verbinding in onze aardse werkelijkheid. Gelukkig zijn er vele manieren om onze ervaringen letterlijk en figuurlijk te verlichten. En die manieren kunnen we zelf zoeken, toepassen of aannemen.
Er is helaas niet een ‘beste’ manier die ons allen verlichting brengt. Dat te denken zou ons die dictator maken die alle mensen dezelfde kant op wil laten kijken.
Als mens bezitten we unieke eigenschappen en kwaliteiten en iemand dwang-voederen in voeding, informatie of gedrag is per definitie schadelijk.
Zo heeft de een baat bij therapie, de ander baat bij een beetje therapie en de ander baat bij geen therapie. De een moet vlees eten om gezond te blijven, de ander geen vlees en weer een ander alleen maar varkensvlees. Ja ook dat kan! En voor de een is keihard werken een manier om gezond te blijven terwijl een ander hierdoor juist ziek wordt.
Wanneer we ophouden ‘het te weten’ ontstaat er ruimte om de dingen te ervaren zoals ze zijn.
Is dat dan een vorm van opgeven? Zo voelt het bijna. Het is berusten in de dingen zoals ze zijn, een open houding aannemen ten opzichte van ieders eigenheid. Loslaten dat je beter weet wat goed is voor de ander. Hoe dingen zouden moeten zijn.
Je weet natuurlijk wel dingen, en die kunnen inderdaad reuze handig of interessant zijn. Echter we hebben allemaal onze eigen wijsheid. En die is aangesloten op een universele bron. Dat te zien en te erkennen geeft respect en ruimte voor jouzelf en de mensen om je heen!
© 2024 Tessa
