Een cliënte vertelde me haar verhaal: Haar puberzoon had haar andere puberkind aangevallen en flink ook! Zij was er enorm van geschrokken en vroeg zich af waar zij de plank als ouder had misgeslagen. Piet, een andere cliënt vertelde mij dat zijn zoon drugs en overmatig alcohol gebruikte en niet luisterde naar hem! Piet voelde zich wanhopig en zag geen kans om zijn zoon te bereiken! Tanja vertelde mij dat in relatie tot haar puberkinderen, álles in huis een discussie was, er niet geluisterd werd en de spelcomputer zo ongeveer werd vereerd als heiligdom! ze kon hier maar moeilijk mee omgaan!
Pubers en hun perikelen, dat is best pittige kost! We spreken er niet vaak over maar toch is het een periode in het leven van kinderen ,die ouders soms liever zouden overslaan.
Ik zag onlangs een film waar ik tijdens gesprekken met bovengenoemde cliënten aan moest denken.
In deze film had een vossenouder een heel mooi nest met wel vijf vossen jongen! Toen de herfst aanbrak en de jonge vossen groot genoeg waren om op eigen benen verder te gaan staan joeg vader-vos de jongen het nest uit! Dit ging met een heel gevecht gepaard waarbij de jongen vochten om hun hol in te komen en de vader de jonge vossen dit met veel agressie en wedergevecht verhinderde.
Ik heb vol verwondering en met veel medeleven voor de ‘arme’ vossenjongen naar dit tafereel gekeken. Waarom was de vader zo wreed om zijn jongen in deze kou het hol uit te jagen. Wat dreef hen tot dit gevecht?
De commentator lichtte toe dat de vossen deze duw uit het nest nodig hadden om volwassen te worden. Om voor zichzelf en een eigen hol te leren zorgen. De film vervolgde zich en in de lente keerden de jonge vossen terug naar hun ouderlijk hol. Dit keer met een eigen partner en vanuit een eigen hol. De jonge vossen werden verwelkomd en er was vrede tussen ouders en kinderen.
De natuur heeft zijn eigen stromen en ook in onze mensen levens is hier een dergelijke seizoenswisseling in te herkennen. Wanneer de kinderen ouder worden en de pubertijd in gaan ontstaat er in hen een instinct om zich los te werken van hun ouders. In plaats van zich echter in ons ‘hol’ te vechten, vechten onze mensenkinderen zich naar buiten, úit het hol! Geborgenheid wordt als benauwend ervaren, liefde verstikkend, de ouders stom en banaal etc. kortom: Het ‘jong’ vecht zich los.
De strijd kan nogal hoog oplopen, zeker wanneer de warmte in het gezin voorheen groot was. Dan is een grote strijd soms ook aanwezig (hoeft niet).
De kunst is om onze jongeren de gelegenheid te geven zich los te worstelen zonder het persoonlijk te maken. Onze eigen angst voor afwijzing of onze eigen twijfels aan ons ouderschap te parkeren en ons bewust te worden van het gezonde proces dat plaatsvind. Je kunt als mensenouder wel kaders stellen aan het gevecht. Wat je toestaat en welke consequenties je biedt blijven belangrijke vraagstukken. Stem dit vooral af met je partner, de andere ouder en eventueel je omgeving. (Kinderen opvoeden doe je niet alleen!)
Balans zoeken tussen vasthouden en loslaten. Tussen regels en ruimte geven. Kaders scheppen waarbinnen de jongere veilig zijn grenzen kan verkennen zonder zichzelf of anderen te demoniseren! En de strijd hierin te aanvaarden als een gezond proces dat wordt van je gevraagd als puberouder…
© 2024 Tessa
