Na het beantwoorden van de vraag van Maria: ‘Wat is mijn levensdoel?’, werd ik een beetje filosofisch. Ik zie hoe mensen hun eigen levens soms onbeduidend vinden. Zij oordelen vanuit hun aardse perspectief. Zo denk ik hierbij aan Loua, een moeder van 3 kinderen, die zichzelf niet waardevol voelt, omdat zij geen ‘grootse dingen’ heeft bereikt, zoals een baan met aanzien, status of het schrijven van een bestseller!
Een ander voorbeeld is Sabine, een vrouw zonder werk of kinderen haar leven zinloos vind.
Ik kan juist zien welke diepe impact hun huidige leven en de processen daarin, hebben op hun ziel en de ontwikkeling daarvan!
Loua geeft haar liefde aan haar kinderen, bedwingt haar ergernissen en tracht, ook al voelt zij zich niet altijd ‘blij en liefdevol’ toch haar kinderen het beste te geven van zichzelf. Dat is een ware prestatie. Liefde geven terwijl je het moeilijk hebt. Delen, oog hebben voor anderen, geven terwijl je moe bent etc. Die beoefening in zelfbeheersing, het geven van die liefde en sturing aan haar kinderen grijpt diep in, in haar zielsontwikkeling!
Sabine, wiens leven en lot haar geen kinderen heeft gegeven, worstelt met haar relatie en ze kijkt naar haar leven en denkt: ‘Wat is dit voor leven, wat heeft het mij gebracht, wat kom ik eigenlijk doen?’ Bij haar zie ik een diep ingrijpend proces waarbij zij heeft mogen leren zorg te dragen voor zichzelf. Haar ziel heeft een specifieke weg gekozen in dit leven, een weg die zij veroordeeld omdat zij vind dat zij onvoldoende heeft gepresteerd en bereikt. Geen hoge functie, geen materiële rijkdom of kinderen. Een leven met zichzelf, zorg voor haar ouders, omgaan met eenzaamheid en ontbering, pijn van afwijzing en als doel het leren zorgen voor zichzelf! Gaan staan in haar eigen kracht. Liefde leren geven aan haar eigen ziel! Wat een krachtig proces! En hoe moeilijk dit vanuit het aardse perspectief als zinvol en ‘groot’ te ervaren.
Soms begrijpen we als mens niet zo goed de impact van ons leven op onze zielsontwikkeling. Zoals Sabine -de vrouw zonder baan of kinderen, haar leven verkeerd inschat. Zij ziet haar leven als een verloren bestaan. Ik zie haar leven als een inspirerend leven! Waarin zij een diepe inhaalslag heeft gemaakt in haar persoonlijke ontwikkeling. Zij heeft haar ziel verder ontwikkelt met dit leven, en zij inspireert anderen om voor zichzelf te zorgen doordat zij heeft leren zorgen voor zichzelf! Helaas ziet zij dit niet.
Haar levensdraadje is voor mij net zo mooi als het draadje van Gandhi of Nelson Mandela, en net zo waardevol!
Zo is het leven van een ieder onderdeel van een groter levenstapijt! Wanneer je het geheel deels of geheel kunt zien zie je dat geen enkel leven waardeloos is, dat ieder leven, hoe kort, vluchtig, diep, rijk, arm, intens, vreugdevol of pijnlijk ook, een bijdrage levert aan het grotere geheel.
Soms wilde ik dat ik mensen heel beeld kon tonen van hun levenspad, en de bijdrage die hun pad heeft op hun licht, het licht van hun ziel. Het klinkt zo zweverig en ongrijpbaar. Want ik zie de pijn en ellende dagelijks. Mensen met ondraaglijke pijn, vreselijke ziektes, verlies van dierbaren, kinderen die jong sterven en meer. Vanuit mijn menselijke perspectief vind ik het bijna onbehoorlijk om over zingeving te spreken! En toch zie ik alles bijdragen. Alles heeft een doel en beweegt de ziel voorwaarts. Het lijkt soms onbegrijpelijk. Dat vind ik ook als ik iets naars meemaak en het uitroep van pijn en verdriet. Toch ben ik blij met filosofische momenten als deze, dan weet ik weer even dat het ergens goed voor is.
Wanneer ik dan weer terugkeer in mijn aardse gedachtegang, en mijn vuist schudt tegen de hemel en me afvraag waar het allemaal goed voor is, dan kijk ik terug naar dit moment van voelbaar inzicht en weet is dat het ergens toe leidt en ergens voor dient…
© 2024 Tessa
