Onlangs hoorde ik iemand zeggen: Tijd is niet tastbaar. Je kunt het niet aanraken. Dus hoe manage je zo iets? Ik denk dat de meest waardevolle zaken in het leven niet aan te raken zijn. Dat wil niet zeggen dat ze niet werkelijk zijn. Soms zeggen mensen dat ook van hetgeen ik doe. Omdat ik dingen zie die anderen niet zien. Die er in hun beleving niet zijn! Dat kan toch niet!? Alleen kan het wel. Ik doe het al mijn hele leven lang…
Liefde is ook zoiets wat we niet kunnen aanraken, ‘wegen’ of kwantificeren. Toch streven we naar liefde en liefdevolle relaties. Het houdt ons op de been en maakt ons leven langer en gezonder!
Niet alles in het leven is dus tastbaar, wel voelbaar. En onze gevoelens worden beïnvloed door wat we denken, door wat we hebben meegemaakt en hoe we onze herinneringen opslaan. Allemaal ontastbare zaken maar oh zo reëel wanneer ze ons gedrag beïnvloeden.
Wanneer we in het bos lopen en we stappen bijna op een slang! Dan trekken we automatisch -zonder nadenken, onze voet terug. We springen soms letterlijk naar achteren van schrik!
Dat is onze flight or fight respons. Een automatisch mechanisme dat voorkomt uit een oud gedeelte in onze hersenen. Een instinctief deel dat het overneem wanneer we in gevaar zijn.
Gevaar is subjectief.
Een man met een passie voor slangen zal niet achteruit springen bij het zien van een slang. Terwijl iemand met een negatieve ervaring met een slang dit wel zal doen.
Zo zal iemand met een angst voor verbinding en liefde, bijvoorbeeld omdat ze dat nooit hebben gekend, of omdat liefde in het verleden geassocieerd is met pijn, terugschrikken van liefdevolle partners!
Zo zal iemand die verkracht is door een man met een snor, hoogstwaarschijnlijk geen fan zijn van mannen met snorren!
Wat ons brein als gevaar ziet is dus geprogrammeerd! We zijn meer geprogrammeerde wezens dan we denken!
We worden gevormd door wat we meemaken. Echter wanneer je werkelijk kijkt in het nu, dan is de ervaring die onze systemen en automatische reacties heeft gevormd al lang verleden tijd. Dus nu niet tastbaar!
Net zoals ik vanmorgen mijn spijkerbroek aan deed. Nu is díe ervaring verleden tijd. Waar is de persoon die die broek aan deed nu? Juist, die is er niet. Nu ben ik een persoon die een broek aan heeft! Dus het gevolg van mijn actie is wel aanwezig.
Zo werkt dat ook met de herinneringen die je hebt, en de gevolgen ervan op je denken, voelen en gedrag.
De oorzaak ligt wellicht in het verleden echter de gevolgen ervaar je in het heden.
Je ziet dat die ervaring die je vanmorgen of gisteren had, nu niet meer bestaat. De ervaring van mijn spijkerbroek aan doen is verleden tijd.
Ook wanneer je ooit bijna op een slang bent gaan staan, of de pijn van een verbroken relatie, dit ligt achter je. Die ervaringen bestaan nu alleen nog maar in je geest, je herinneringen en in je gestel.
We leven een groot deel van ons leven vanuit automatisch geprogrammeerde overtuigingen en gedragingen.
Soms is dat handig, want ik heb ooit leren typen en dat is best zinvol nu ik dit zo schrijf!
Echter er zijn ook ervaringen waarbij het na-effect je minder dient. Zoals je afgewezen voelen in bepaalde situaties. Of angst voor grote zwarte spinnen, muizen, kleine ruimtes, hete kachels, presentaties, mannen met snorren etc.
Het is gelukkig mogelijk om de gevolgen van die herinneringen te wijzigen! We kunnen de automatische reacties stoppen.
Dat is niet altijd eenvoudig, zeker niet wanneer de ervaringen veel pijn of angst hebben veroorzaakt.
Je brein is zo geprogrammeerd dat ze het over kan nemen met de automatische flight- or fight mechanismen, bevriezen, vechten of vluchten.
Toch kun je je brein herprogrammeren. Dit kun je bijvoorbeeld doen door:
Kortom er is iets te doen! Je hoeft niet een automatisch geprogrammeerd leven te leven! Doorbreek vastzittende patronen en neem het heft in eigen handen!
© 2024 Tessa
