Uit chaos ontstaat een nieuwe orde. Dit is een zin die me vaak te binnen schiet wanneer mensen worstelen met hun problemen en ik met de mijne. We hebben soms iets nodig wat we niet bestellen. Het leven geeft niet altijd wat je wilt maar wel wat je nodig hebt…
Wanneer je iets niet weet is dat soms beangstigend. Zo wist Tanja niet waar ze na haar ontslag terecht zou komen. En wist Peter niet hoe zijn leven eruit zou komen te zien na zijn scheiding. In de hoop zo snel mogelijk weer meer houvast te hebben aan een mogelijk toekomst beeld zette Peter zijn gezicht op Tinder. En ging Tanja op zoek naar potentiële banen.
Soms is het echter nog niet duidelijk wat er komen gaat. Je weet niet hoe je je zal voelen na een scheiding, na een verhuizing, na het verlies van je baan of geliefde. Wellicht weet je niet wat je wilt gaan doen. Kun je er geen beeld bij vormen. Weet je alleen nog maar wat je niet wilt! Niet een vrouw die enge lange vesten draagt! Geen man meer, die van voetbal houdt! Of nooit meer een baan in een familiebedrijf! Of nooit meer in die functie. Misschien ben je thuis komen te zitten en weet je niet hoe de wereld eruit zal zien als je je weer beter voelt.
Hoe het ook zal lopen het is soms het NIET -WETEN wat transformerend werkt.
Het is vaak moeilijk en onzeker. Soms zelfs beangstigend om niet te weten waar je heen gaat, de toekomst niet helder te hebben. Het lijkt bijna een blokkade, een obstakel.
Soms zijn het je eigen gedachten die in de weg zitten: “Het moet wel minimaal… Hij of zij moet wel … Of alleen dan… Of het huis moet wel groter zijn dan… de baan moet wel dit salaris bieden…” en zo verder… Ongemerkt leg je met deze wensen, eisen en verwachtingen obstakels op je pad die voorkomen dat het leven je kan geven wat nodig is.
Je vult in hoe het leven je moet geven wat je nodig hebt. En eigenlijk is het handiger wanneer je het leven en jezelf kan vertrouwen. Vertrouwen dat je een goede uitkomst zal hebben. Het leven biedt je vervolgens kansen en mogelijkheden – op de stroom- die je kunt pakken.
Toen mijn moeder stervende was reageerde zij heel apart op medicatie. Zo apart dat de tientallen artsen die erbij betrokken waren aangaven niet te weten hoe te behandelen. Uiteindelijk kregen we verschillende soorten medicatie en werd aangegeven: ‘doe maar wat je kan, wij weten het ook niet’. En zo werd ik van dochter gebombardeerd tot semi-verpleegkundige. Zonder enige training mocht ik injecties zetten, medicatie toedienen en medische handelingen verrichten.
We wisten niet wat zou werken en wat niet. Dus experimenteerde ik vanuit mijn gevoel en zette ik injecties en diende ik medicatie toe in de hoop haar lijden te verlichten. Ik kreeg de vrije hand, er was geen medische hulp en toch heeft juist dat mij geholpen mijn eigen kracht te vinden.
Het niet weten, niet hoeven weten, hielp mij te doen. Buiten bestaande kaders te denken en te handelen.
Soms is het ‘niet weten’ behulpzaam bij het betreden van ongebaande paden. Het leren waar letterlijk of figuurlijk bloed uit zal lopen is een uitdaging, je ontmantelt je angst en kunt de zegen omarmen die volgt.
Wanneer je stopt met worstelen, stopt met het krijgen van controle. Kun je ook je langs bestaande overlevingsmechanismen kijken. Ze gaan niet weg, wel kun je door de ruimte die er ontstaat nieuwe mogelijkheden zien en onderzoeken. Nieuwe manieren die wellicht beter werken.
Overlevingsmechanismen zijn immers ontstaan toen je klein en kwetsbaar was. Toen je afhankelijk was van anderen om te overleven.
Nu je sterker en groter bent kun je soms andere keuzes maken die beter werken. Dus willen weten waar je heen gaat kan zo’n overleving zijn. Een overleving die je vertelt dat jij de controle moet hebben. Die controle niet hebben kan ontzetten opluchten. Kan je de gelegenheid geven om te zeggen: ‘ik weet het niet. En ik vind dat verdomd moeilijk. Maar ik weet het niet. Maar ik ga erachter komen. En wanneer ik kijk wat er achter me ligt ga ik er steeds meer op vertrouwen dat ik dat wat voor me ligt – wat het ook is- aan kan!’
En zo is het!
© 2024 Tessa
