Sandy kwam in mijn praktijk en zij gaf mij aan: ‘ik heb een nare moeder. Ik heb met plezier afscheid van haar genomen, zeg maar.’ En ze glimlachte erbij. ‘Ze heeft nooit echt van me kunnen houden, ze hield meer van haar fles drank dan van mij, en steeds wanneer ze een nieuwe vriend kreeg zag ze me niet meer staan. Behalve in het begin van de relatie want dan moest ik haar perfecte dochter spelen! Toen een van haar nieuwe vrienden misbruik van mij maakte gaf ze mij de schuld en ben ik weggelopen van huis!’
Jeetje wat een verhaal! Zou u wellicht denken. Dat is inderdaad een heel pijnlijk levensverhaal! Een levensverhaal waarbij je thema’s als verlating, misbruik en verwaarlozing uitgetekend ziet. Hoe kan ik Sandy helpen? Ik help Sandy het beste door haar beide ouders (dus ook haar moeder) en haarzelf in mijn hart te sluiten en mijzelf niet beter of slechter te voelen dan hen. Zij zijn haar ouders, zij hebben haar het leven gegeven, wat ze ook hebben gedaan of nagelaten. Ik kan Sandy en haar lot erkennen zonder erover te oordelen.
Oordelen als: ‘Wat een slechte moeder, hoe kan zo iemand nou kinderen nemen! Wat zielig voor Sandy!’ Etc. Helpen niemand en zeker niet Sandy. Haar moeder is de ‘beste’ moeder die Sandy had kunnen krijgen, want zij heeft Sandy het leven gegeven. En ook al heeft zij zwaar beschadigende dingen gedaan, het helpt Sandy niet om daarover te (blijven) oordelen. Wanneer ik Sandy haar moeder zou veroordelen plaats ik mijzelf boven haar en daarmee zou ik zelf verstrikt raken in het familiesysteem. Op die manier kan ik haar niet helpen. Sandy heeft een moeder en hoe zij ook is geweest tegen Sandy, niets kan veranderen dat zij haar moeder is. Sandy’s moeder heeft haar op de wereld gezet en het geschenk van het leven is iets om te erkennen en te waarderen. Door haar moeder af te wijzen raakt ze in een negatieve binding met haar moeder.
Net zoals je in een binding raakt met iets waar je niet aan wilt denken: ‘ik denk niet aan een roze olifant’ en tattaaa: Je denkt aan een roze olifant.
Ze denkt bijvoorbeeld ‘Ze is een slechte moeder, ze is vreselijk, ze heeft me beschadigt. Ze had me liefde moeten geven en troost en steun!’
Door dit te denken verzet zij zich tegen wat er is gebeurt, de werkelijkheid zoals het was is namelijk: haar moeder heeft haar die zaken niet gegeven, althans niet in een vorm waarin Sandy ze kon herkennen!
‘Ze had moeten’ is dus in feite een aanval op iets ‘wat is’. En door in de aanval te gaan richt je (al je) energie daarop. Waardoor het je vastzet. Zoals haat feitelijk vergif is voor degene die haat omdat het de hater vast zet in deze emotie!
Het verzet tegen de werkelijkheid maakt dat je in een binding geraakt met datgene waar je je tegen verzet. Je valt immers iets aan en daarmee gaat je energie een kant uit. De kant van datgene wat je eigenlijk dus juist afwijst. Je raakt ermee verstrikt en als in een slechte film beleef je juist de negatieve gebeurtenissen en emoties doordat je dat wat er gebeurt is niet kan accepteren.
Het is een concept wat ook in een cursus in wonderen voorkomt en ook in systemisch werken steeds opnieuw duidelijk wordt:
Erkennen wat is maakt je vrij. Zelfs als ‘wat het is’ niet leuk, afschuwelijk of zelfs vreselijk is. Wanneer je de werkelijkheid kan erkennen, maak je jezelf vrij.
Monica haar zus Elly was overreden door een donken automobilist. Zij liet een 2-jarig dochtertje achter. Haar man trouwde binnen enkele maanden met een nieuwe vrouw en nu mocht Monica haar nichtje niet meer zien. Monica kwam bij mij vol boosheid. Die ‘klootzak van een automobilist’ had ‘haar zus vermoord en haar nichtje afgenomen’! Zo vertelde Monica mij. ‘De wereld was voorgoed veranderd! Het had nooit mogen gebeuren!’ Monica was somber en regelmatig depressief. Ze kon het niet verwerken en voelde regelmatig boosheid naar de automobilist die haar leven had veranderd.
Monica verzette zich – net als Sandy- tegen de werkelijkheid: Zij wilde dat het niet gebeurt was en was boos op de automobilist om dat het ‘nooit had mogen gebeuren’.
Als mens kan ik het grondig eens zijn met zo’n gedachte, echter het helpt Monica -evenals Sandy zoals hiervoor beschreven- niet verder. Hoe ik haar het beste kan helpen is door haar lot te erkennen en haar (maar ook de automobilist) te erkennen zoals hij is.
Dat is wat ik kan doen. Op die manier verzet ik mij niet tegen wat er is gebeurt en kan ik haar het beste helpen. Ik erken haar lot en omvat het met alle liefde en erkenning die ik in mij heb. Alleen dan kan zij vrij worden.
Sandy heeft mijns inziens verschillende stappen nodig: Leren zichzelf lief te hebben, contact met haar pijn te maken en deze te verwerken. De werkelijkheid zoals zij was erkennen en accepteren (accepteren is niet goedkeuren!)
Vervolgens zou ze kunnen kijken naar haar gedachten om los te komen uit de verstrikking met haar moeder: Moet Sandy’s moeder haar liefde (/respect/erkenning / etc.) geven? Is zij verplicht daartoe? Kennelijk niet want anders had Sandy het wel gekregen. De werkelijkheid zegt iets anders.
Om los te komen zou Sandy haar gedachten kunnen omkeren: Mijn moeder had me liefde moeten geven wordt dan -> mijn moeder hoefde me geen liefde te geven. (Het had fijn geweest als zij wel liefde had kunnen geven. Ondanks dat zij het niet heeft gekregen heeft zij het overleefd en heeft het haar gevormd.)
Op deze manier kun je projecties leren herkennen en kun je er los van geraken.
Monica haar pijn zou ook verwerkt mogen worden. Het verlies van haar zus, de rouw, het gemis is een proces dat in golven verloopt.
Daarnaast zou ook Monica haar gedachten kunnen transformeren: Had het ongeluk nooit mogen gebeuren? Is dat waar? Wat is meer waar? Het ongeluk ‘moest’ wel gebeuren, want het is gebeurt. De werkelijkheid toont wat er is. de gedachten en boosheid verzetten haar tegen deze werkelijkheid en houden haar in hun greep! Door de werkelijkheid te erkennen kan zij zich losmaken van haar gedachten die haar vasthouden in haar pijn!
Wanneer jij jouw projecties wilt leren kennen dan kun je dat doen aan de hand van jouw oordelen over anderen. Je kunt ze opzoeken, onderzoeken en omkeren! Zoals je over anderen denkt denk je vaak ook over jezelf!
Waar je geen liefde voelt is liefde nodig.
Het is de kunst om te beseffen dat we weinig echt weten over wat ‘goed’ en ‘niet goed’ is. Onze oordelen over de werkelijkheid houden ons vast in verzet, negatieve emoties en pijn.
Door te leren inzien dat er heel veel is wat we niet weten en daarbij de werkelijkheid te erkennen voor wat het is, komt er energie vrij die we in positieve zin kunnen gebruiken bijvoorbeeld voor onze persoonlijke ontwikkeling en plezier!
© 2024 Tessa
