Lief Lichaam

Ben jij tevreden wanneer je in de spiegel kijkt? Of heb je commentaar, kritiek of klachten? Zie je iets wat je graag anders zou willen zien? Ben je blij met jezelf? Hoe sta jij tegenover ouder worden? En wat vind je van de rimpeltjes in je gezicht of de vlekjes op je handen?

Ik kijk naar de mensen om mij heen. Zo had ik  laatst mijn cliënte Esther in mijn praktijk. Zij had blauwe plekken op haar lippen en wangen van de ingespoten botox. Esthers strijd met ouder worden, haar uiterlijk, haar lijf is typerend voor deze tijd.

Jong en gezond dat is onze norm! We zetten ons zelf af tegen modebeelden. Er zijn vele vlogs gemaakt over hoe je jezelf het mooiste op de foto krijgt en hoe je je schoonheid kan verbeteren! Duizenden  uren beeldmateriaal op YouTube gaan over het uiterlijk!  Er worden miljoenen uitgegeven aan anti rimpel crèmes, botox, collageenbehandelingen en meer…

Ik begrijp het, want ik kan ook ijdel zijn. Ik kan in de spiegel kijken en vertwijfeld raken, mijn uiterlijk kan mij raken en mijn onzekerheid doen opwellen. Ook heb ik af en toe commentaar op wat ik in de spiegel zie! Mijn lieve lichaam dat me draagt, wat ik vaak laat zwoegen, veel te lang laat zitten, wat littekens draagt van mijn leven. Littekens van het leed wat ik heb geleden. Datzelfde lichaam wens ik ook in een bepaalde vorm. Niet zoals Esther haar lichaam in een bepaalde vorm probeert te modelleren met haar botoxbehandelingen, echter wel op een andere manier.

Ik zou me graag fit en slank willen blijven voelen. Ik zou graag in mijn broeken blijven passen, ik zou jong, fit en gezond willen blijven. Eerlijk is eerlijk…

Ik mis soms mijn lijf van 20 jaar geleden…En tegelijkertijd kan ik deze wens observeren. En me er niet in verliezen, ik ben me ervan bewust. Mijn eigenwaarde was ooit afhankelijk van mijn uiterlijk. Ik voelde me klein, lelijk en niet de moeite waard. Doordat mensen mij lelijk noemden. Doordat ik dag in dag uit gepest en afgewezen werd met mijn uiterlijk.

De zin: ‘je zusje heeft best mooie ogen, jammer dat ze zulke kleine borsten heeft’ staat me nog goed bij. Ik was 14 en erg onzeker over mijn toch al veel beschimpte uiterlijk, toen bleken ook nog mijn borsten niet te voldoen! Het maakte me nog onzekerder, zeker op die kwetsbare puberleeftijd van toen! De oordelen over mijn uiterlijk waren zo aanwezig in mijn leven, en er waren zo veel mensen die mij becommentarieerden, dat ik ze ging geloven. Ik geloofde dat ik ‘de lelijke eend’ was, en mijn zus ‘de knappe’. Ik geloofde dat ik mijn gezicht moest verbergen en dat het enige mooie aan mij mijn ogen waren, en mijn buikspieren…?

Als ik dat was blijven geloven had ik me vast erg ongelukkig gevoeld nu.

Nu mijn ogen omcirkelt raken door kleine rimpeltjes, nu mijn buikspieren niet meer omhuld worden door een strak velletje, maar door littekens van bevallingen en nasleep ervan. Nu mijn asymmetrische kenmerken meer opvallen doordat mijn jeugd ze niet meer verbloemd en nu mijn borsten -hoewel groter van formaat, zachter en voller door het leven zijn geworden.

Ik heb mijn kinderen mogen dragen met mijn lichaam, ik heb ze mogen voeden, ik heb liefde mogen kennen met mijn lichaam, ik heb kunnen lachen, diep en onbedaarlijk kunnen huilen, ik heb extreme pijn verdragen, delen moeten afstaan van mijn lijf, en delen aan elkaar mogen laten naaien toen het leven dat van me vroeg.

Mijn lichaam is wonderlijk, veerkrachtig, bijzonder en enorm sterk.

Ik ben het niet altijd eens met de dingen die mijn lichaam me voorlegt, echter ze praat tegen me. Ze attendeert me erop wanneer ik niet goed voor mijzelf zorg. Ze waarschuwt me als er niet voldoende van me gehouden wordt, ze verwarmd me als ik het koud heb, ze tilt mijn kinderen, ze draagt mijn ziel. Ik heb haar beschadigt en verwond doordat ik soms oneerbiedig met haar om ging. Ik stop er bijvoorbeeld – nog steeds regelmatig- wat ongezonde voeding in, ik werk te veel of te hard. Ik vergeet voldoende te rusten. Toch is zij mijn grote vriendin!

Zij is altijd bij me en laat me niet in de steek.

Ook al wordt mijn lichaam ziek, ze draagt mij en de ziekte, bestrijdt het, doorloopt het.

Ik kijk om me heen en zie mensen worstelen, ik kijk in de spiegel en worstel zelf ook wel eens… en ik vraag me af waarom!

Het leven betekent ervaren, van onze ervaringen worden we wijzer. Ons lichaam draagt ons door die ervaringen heen. Het wordt wijzer en het tekent met de tijd. Onze levenslessen tekenen als het ware een kaart ons lichaam. Het lichaam draagt en verdraagt. Het praat en vertaalt boodschappen die we met ons bewustzijn nog niet kunnen horen. Het lichaam is wijs en luistert naar onze omgeving en detecteert ver voordat wij dat doen of we in een gezonde of dat wij ons in een ongezonde situatie bevinden!

Ons lichaam draagt een oeroude wijsheid. Onze ziel is verbonden met haar door vele energielichamen. We hebben ons lichaam gekozen en samengesteld. En wat maakt dat we haar kunnen afwijzen? Dat wij dit bijzondere magische geschenk dat ons lichaam feitelijk is, niet waarderen? Dat we een cel, een ‘ons’, een rimpel, een ouderdomsvlek of af kunnen wijzen? We zijn mede schepper van ons lichaam. Hoe bijzonder!

Iedere ‘lel’ en ‘vel’ is van ons, het is bijzonder!

Onlangs maakte ik in de nachtelijke uurtjes wat filmpjes voor in mijn cursussen. Achteraf bekeken zag ik dat ze niet flatteus zijn, dat ik make up had moeten opdoen etc. Terwijl ik de filmpjes aan het afkraken was, ik noemde mijzelf een ‘tyrannosaurus rex’ (zo’n dinosaurus met van die korte armpjes!),  besefte ik mij ineens wat ik -automatisch- deed. Ik was mijzelf aan het pesten! Ik beoordeelde mijzelf op mijn uiterlijk! Ik besloot de filmpjes toch te plaatsen. Het is immers niet het uiterlijk wat er toe doet! Ik liet mijn commentaar op mijzelf los.

Ik zou willen dat iedereen in staat zou zijn uiterlijkheden, programmeringen en overtuigingen los konden laten! (ik zie ze dus bij mijzelf ook nog wel eens voorbij komen en besef me dat het doorbreken van dergelijke programmeringen bewustzijn vergt!)

Natuurlijk is het heerlijk als je tevreden bent over je uiterlijk! Ik zou alleen graag willen dat we tevreden kunnen zijn met iéder uiterlijk, dat we zonder oordeel onszelf zien zoals we zijn: bijzonder en uniek!

Zelfacceptatie en zelfwaardering, los van uiterlijkheden. Die overigens ook nog cultureel bepaald zijn! Er zijn plekken op aarde waar een lange nek ultieme schoonheid betekent, of een uit gelubberde buik een vruchtbaarheidssymbool is!

Afhankelijk van waar we zijn heersen er schoonheidsidealen en komen er bijbehorende onzekerheden in mensen op! Die energie kunnen we zoveel beter gebruiken! Wanneer we ons lichaam zouden waarderen zou onze gezondheid alleen al verbeteren! Dat doet liefde! Liefde versterkt!

Ik zou willen dat we alle facetten van ons lichaam -groot en klein!- en álle lijven, ‘dik, dun, lang en kort’ konden leren waarderen. Ik wilde dat we onze rimpels en vlekken zouden kunnen eren als krachtsymbolen van ons leven. Het zou zo mooi zijn wanneer we gewoon onszelf kunnen zijn ongeacht onze haarkleur, huidskleur of gewicht!

Niemand is altijd gelukkig, mooi, knap en stralend! We hebben allemaal mindere dagen zowel emotioneel als fysiek. Ons uiterlijk is niet leidend! Al denken we in onze maatschappij vaak anders hierover! Wanneer je op social media kijkt zien we allemaal perfecte foto’s, het is niet reëel om je daarmee te vergelijken. Vergelijken maakt sowieso ongelukkig en sip!

Ik sprak onlangs een vrouw die haar schaamlippen had laten corrigeren. Uit schaamte had ze niet zo goed onderzocht waar en hoe ze dit het beste kon laten doen, ze vond het zo kwetsbaar om met mensen over haar intieme delen te praten! Dus viel ze in handen van een soort doe-het-zelf huisarts die haar schaamlippen te weinig verdoofde en met een schaar bewerkte! Ze had zoveel pijn tijdens de ingreep en ook zoveel pijn en ellende nadien! Cosmetisch viel het natuurlijk ook erg tegen daar de hechtingen niet mooi en fijntjes werden gezet!

Ik hoop dat er een dag komt dat we ons niet hoeven te schamen voor een kromme piemel, aparte schaamlippen, flaporen, haar op onze rug, hangbuikjes, kleine of grote borsten. Dat onze neuzen gezien worden als de wonderlijke instrumenten die ze zijn, dat hun vorm gewaardeerd wordt in plaatst van gemodelleerd door de plastische chirurg. Dat lippen, handen, voeten, benen, billen, buiken, armen, vellen, aderen en rimpels er gewoon mogen zijn!

Zodat niet 80% van de tienermeisjes leert hun eigen lijf af te wijzen… Dat we niet allemaal met zware filters op de foto moeten maar dat we gewoon mooi kunnen zijn precies zoals we zijn!

Zou het niet mooi zijn als we dat voor elkaar krijgen?

Wanneer ik naar mijzelf kijk en me bewust wordt van een oordeel, zeg ik zachtjes tegen mijzelf: ‘goed dat ik het opmerk’ en ik verander mijn gedachten naar een meer helpende gedachte. Ik kijk naar mijn lijf en merk op hoe sterk ze is en hoe dankbaar ik ben dat ik in haar mag wonen. Dat helpt!