Wat maakt het leven zinvol? Vandaag kwam er een man bij me. Hij heeft uitgezaaide kanker en heeft te horen gekregen dat er geen kans op genezing is.
De boodschap ‘geen kans op genezing’. Is zo makkelijk uit te spreken. Maar onmogelijk te incasseren. Hoe verwerk je zoiets?! Hoe doe je dat?
Ik denk niet dat het voor iemand mogelijk is een dergelijke boodschap echt te bevatten. Je denkt oud te worden, je hoopt kwaliteit van leven te hebben en ineens komt er een dergelijke boodschap.
Hoe ga je door. Waar ligt de hoop?
Ik kon hem geen beter beeld geven. De kanker zag eruit als een troep actieve soldaatjes die steeds verder in zijn lichaam ‘kampjes’ opsloegen. Die verschillende kampen zag ik als uitzaaiingen / tumoren. En de verkenners (losse kankercellen) als soldaten die zochten naar nieuwe plekken om zich te vestigen. Gelukkig zag ik ook de kracht van zijn lichaam en zijn positieve aard.
Ik zag beelden van hem in de toekomst en de pijn die de kanker zou kunnen geven. Dat was niet fraai. Echter ik zag ook medicatie en medisch handelen die hem verlichting kon brengen. Ook zag ik de komende maanden waarin meneer een bepaalde kwaliteit van leven nog wel kon hebben.
Toen ik hem zag op een van mijn paranormale avonden heb ik een tijd geleden aangegeven dat hij nog lang mee kon. Nu kwam ik niet veel verder dan een bepaalde periode. De kanker had het beeld veranderd.
Ik gaf aan dat bepaalde maanden, moeilijke maanden leken, de beelden daarin waren niet oké. Ook vertelde ik hem dat ‘tijd’ een heel lastig iets is voor mediums. Toch hoop ik zo dat er voor deze lieve mensen minimaal nog een periode van levenskwaliteit zal zijn… Het voelt zo lastig om niet te kunnen zeggen ‘dit komt goed’. Ik vraag me af hoe zou ik reageren, hoe zou ik het dragen? Wat zou ik doen? Ik weet dat je geen keuze hebt in deze situaties en dat je dus doorleeft met de kanker in je lijf. Met de pijn en negatieve boodschappen…
Wonderlijk hoe het leven van deze mensen ook weer mijn leven beïnvloed, hoe dit alles in perspectief terugzet. Alle onrust in mij, alle ‘ik moets’ en alle ‘er moet meer zijn’ verstillen. In dat ene ogenblik dat ik mocht zitten met deze meneer en zijn vrouw.
Het enige wat ik wilde doen was hem vasthouden. Het was ook het enige wat ik kon doen. Hoop geven en hem op zijn lichte energie en kracht wijzen. En hopen dat zijn leven zo lang en aangenaam mogelijk mocht zijn…
‘De dokter wijst op wat er mis is, en nog mis zou kunnen gaan’ gaf ik aan, het ‘gevecht tegen’ kanker. Echter we hebben allemaal kanker. Daar is deels mee te leven…
Focus je buiten de ziekenhuisbezoeken en de ellende alsjeblieft ook zoveel mogelijk op de positieve delen. Letterlijk en figuurlijk. De delen in je leven die geen pijn doen. De dingen die er zijn, die mooie dingen die je kunt doen… en ook de lichaamsdelen die wel functioneren. Ondanks de kanker leeft en werkt je lichaam prachtig en krachtig.
Die delen hebben aandacht en zorg nodig. Die zijn sterk en kunnen zo lang als mogelijk sterk blijven…
Terwijl deze lieve meneer om moest leren gaan met de definitieve boodschap die de kanker hem brengt. En met de eindigheid van zijn leven. Voel ik in mijn buik het nieuwe leven bewegen. Mijn kind in mijn steeds dikker wordende buik. In gedachten zeg ik tegen de kleine in mijn buik: ‘Ook dit is het leven’. ‘Pijn, angst, ziekte ook dat hoort bij dit leven’. Ik voel een zacht duwtje tegen mijn geruststellende hand. Zo klein als de baby nog is, tegen de werkelijkheid van het leven kan ik hem niet beschermen. Hoe graag ik dat ook zou doen!
© 2024 Tessa
