Mensen in mijn praktijk denken soms dat ik met een lichtende krans om mijn hoofd rondloop en praat met engelen over onvoorwaardelijke liefde en vrede op aarde.

Nu loop ik graag rond en praat ik wel met lichtwezens en andere energievormen die anderen niet zien, echter daar houdt de vergelijking wel een beetje op. Sterker nog: ik heb zelf ook een menselijk leven. Wanneer ik in voel en met mensen werk, voel ik een acceptatie en een begrip die mijn menselijke zijn te boven gaat. Ik voel mee en begrijp beweegredenen, hoe een mens in wording is gekomen tot waar hij op dat moment is. Dat is een fantastisch gevoel dat ik niet beter kan beschrijven dan liefde.

Echter met het woord ‘onvoorwaardelijk’ heb ik moeite.
Mensen die met mij praten zeggen dat dat het mooiste is wat er is. En ik dacht voorheen hetzelfde. Toch heb ik geleerd door mijn ervaringen in de praktijk, door mijn eigen levenservaringen en ook van de gesprekken die ik voer met ‘lichtwezens’ dat onvoorwaardelijke liefde op aarde schadelijk kan zijn.
Schadelijk zult u zeggen? Ja, schadelijk. Onvoorwaardelijk wil zeggen, zonder voorwaarden. Kortom liefhebben ‘no matter what’. De moeite die ik heb met het woord ‘onvoorwaardelijk’ wordt duidelijk door de vraag: is liefde zonder voorwaarden, dan liefde zonder grenzen?
Liefde voor een kind komt wellicht het dichtst bij liefde zonder voorwaarden.
Ik denk dat je van je kind blijft houden, wat dit ook doet.
Echter advocaat van de duivel spelende: Wat als uw kind het kind van de buren verkracht en vermoord? Waar gaat de liefde dan heen? U kunt van dit kind blijven houden onder de voorwaarde dat het wel naar de gevangenis gaat om te voorkomen dat het kind zichzelf verder schaadt met nog een dergelijke afschuwelijke daad en om te voorkomen dat het kind een ander schaadt.

En in relationele sfeer: Wat als de geliefde u pijn doet, uw geliefden pijn doet, door de kamer heen plast, op de tafel poept, u slaat of anderszins misbruikt of mishandelt? Of wat als degene waar u onvoorwaardelijk van houdt u steeds opzoekt en dan weer verlaat, u niet de liefde kan geven die u nodig heeft?
Is onvoorwaardelijke liefde dan wel zo handig?
Mensen die veel liefde voelen voor een (potentiële) partner ondanks dat ze pijn en kwetsingen ervaren door deze persoon komen soms op consult. Zij denken dat de liefde die zij voelen door de zielsband wordt veroorzaakt, wat op een bepaald niveau zeker ook zo is. Echter hoewel de zielen wellicht matchen doen de persoonlijkheden elkaar als mens soms pijn en dat is de aardse realiteit waarin op dat moment geleefd wordt. Vanuit pijn kunnen we groeien. Dat is ook de bedoeling. Echter wanneer er te veel grenzen worden overschreden en pijn wordt ondraaglijke pijn, wat dan?
Grenzen overschrijden omdat er een diepe liefde gevoeld wordt, is niet de weg wanneer de diepe liefde gepaard gaat met veel pijn, afwijzing en kwetsingen.
De zielsverwant komt dan in het leven om bijvoorbeeld te leren grenzen te stellen (ondanks de ervaren liefde).

Voorwaardelijke liefde is in dat soort situaties eerlijker…
‘Ik hou van jou om wie je bent, niet om wat je doet. Ik hou van jou om wie je wilt zijn, om de som der delen die je bent. Echter voorwaarde is wel dat je me niet al te veel ellende bezorgt en niet op de tafel poept, of mij te veel pijn doet’.

De bovenstaande manier van liefhebben lijkt – ook in het geval van zielsverwanten – zinvol, toch?
Dus in plaats van spreken over onvoorwaardelijke of voorwaardelijke liefde is het wellicht beter te spreken over liefde met en zonder grenzen: mogen er grenzen zijn? Moeten we als we geslagen worden de andere wang toekeren? Of mogen we weg lopen en uit liefde voor onszelf én de ander voorkomen dat het nog een keer gebeurt? Om te voorkomen dat de ander zichzelf schaadt met deze pijnlijke daad en om te voorkomen dat er meer schade komt ten gevolge van deze daad?

We kunnen toch liefhebben zonder oordeel? Echter wel met het vermogen te onderscheiden op welke manier je liefde wilt geven en ontvangen. Een SM-meester geeft zijn liefde wellicht samen met een dosis pijn.
Een moeder geeft wellicht haar liefde met een streling. We mogen zelf kiezen welke soort liefde bij ons past en de mensen daarbij zoeken die diezelfde vorm van liefde als prettig ervaren. Zonder oordeel over de vele vormen van liefde is het fijn om je eigen vorm bepalen. Het feit dat iemand liefde op een bepaalde manier wil klinkt voorwaardelijk. Is dat niet een misvatting? Liefde op zichzelf is onvoorwaardelijk, echter je mag wel kiezen HOE je de liefde wilt geven en ontvangen, want daar zitten wel voorwaarden aan vast! Je kunt ook loslaten vanuit liefde.

Liefde kan (onvoorwaardelijk) bestaan ook al wil je niet (meer) bij het object van je liefde zijn. Je kunt liefhebben met grenzen.
Het is mijn bescheiden mening dat liefde zonder grenzen, zoals boven beschreven, op aarde schadelijk kan zijn. Op aarde hebben we ons verstand erbij gekregen om te voorkomen dat de liefde grenzen vertroebelt of laat verdwijnen. Het verstand hebben we op aarde nodig om te beschermen. Op aarde leven namelijk niet alleen engelen, maar vooral mensen.
En mensen hebben in deze fase van hun ontwikkeling grenzen nodig. Kaders waarbinnen zij leven.

Kortom: mag liefde er zijn met grenzen, met voorwaarden? Zonder kaders groeit er niets. Al het leven op aarde heeft zijn eigen leefomstandigheden. Sommige planten hebben water en zon nodig, anderen kou, weer anderen extreme warmte en wanneer je deze planten van leefomgeving verwisselt, gaan ze dood.

Zo is het ook met liefde in verkeerde omstandigheden.