Heb jij een affaire?

Je hebt je leven op orde. Je vind dat je gelukkig moet zijn. Je hebt alles wat je hartje begeert en toch voel je je niet helemaal gelukkig. Het overkwam Marieke. Ze voelde zich wat sombertjes en sip. Ze begon een affaire en het gaf haar iets van levensvreugde terug!

 ‘Het is zo niks voor mij Tessa. Ik heb vriendinnen die dit doen maar ik vond dat altijd zo oneerlijk! En nu doe ik het zelf. Ik schaam me en wil er tegelijkertijd niet mee stoppen! Het leven is nog steeds niet leuk, maar bij hem voel ik wel dat ik leef!’

Het is niet dat Marieke een slecht mens is! Alleen hoe kan het dat zij iets doet wat zij altijd veroordeelde? In gesprek keken wij naar haar situatie. We zagen dat zij bepaalde delen in zichzelf onderdrukt. Zij doet altijd haar uiterste best om een goede vrouw, moeder, werknemer, dochter, kleindochter, vriendin etc te zijn. Haar lat ligt erg hoog en ze is erg kritisch op zichzelf.

Er is voor haar weinig leefruimte, zij onderdrukt haar vrije deel. Zij neemt weinig tijd om te ontspannen, lol te maken, plezier te hebben. Eens gek te doen. Zomaar een dag vrij te nemen en met haar partner spontaan iets leuks te doen, zonder de kinderen!

Het is alsof er dan verlangens en behoeften worden onderdrukt. Die samensmelten en uiteindelijk iets in gang zetten. Een soort tweede persoonlijkheid. We hebben altijd allemaal delen in onze persoonlijkheid die ons adviseren, tegen ons praten. De gedachten in je hoofd die zeggen dat je niet uit bed wil. Die zeggen dat je liever moet zijn. Die zeggen dat je niet lui mag zijn. Of die zeggen f*** iedereen, ik doe dit gewoon! Die gedachten, die stemmetjes vertegenwoordigen allemaal aspecten van jouzelf.

Wanneer we leren ons aan te passen als kind, leren we deze stemmen te managen en er een evenwicht in te vinden. Een evenwicht tussen de onzelfzuchtige en zelfzuchtige wensen en verlangens.

We kunnen ons helaas door druk van onze opvoeding of leefomgeving ook extremer aanpassen dan goed voor ons is. Dit is bijvoorbeeld wanneer onze behoeften er echt niet kunnen of mogen zijn vanwege omstandigheden zoals een zieke moeder, een lastige broer of zus, problemen, ziektes of verslavingen in het gezin.

Je leert dan vaak je omgeving maar ook jezelf in een stevige greep te nemen. Een greep van controle en strenge normen. Omdat een mens altijd (onbewust) zoekt naar heelheid en balans komen de gedachten en wensen wel op maar die worden onbewust of bewust onderdrukt of afgewezen. Ze verdwijnen niet! Niets verdwijnt! Het krijgt een plek in je energieveld. Alleen niet de juiste plek helaas. En net zoals wanneer een bot niet op zijn plek zit doet dat pijn en schuurt dat. Het komt altijd op de een of andere manier boven drijven.

Bij de een is dat in een depressie, de ander in onvoorziene emotionele ontploffingen, en bij weer een ander in een oncontroleerbare neiging om iets te doen wat niet mag. Zoals een affaire starten.

De kunst is te ontdekken wie je bent en jezelf helemaal te omarmen.

Het vertrek punt dat ben je zelf, precies zoals je bent met de positieve en minder positieve aspecten. Je kunt jezelf niet zomaar veranderen. Eerst mag je alles wat jij bent inclusief de wensen en verlangens die je hebt aankijken en een plek geven. Dat betekent niet dat je ernaar hoeft te handelen. Wanneer behoeften en verlangens worden aangekeken en erkend, hebben ze minder de neiging om je onderbewuste te kapen. Emoties en verlangens voelen en doorleven zorgt ervoor dat de spanning eraf gaat. Er ontstaat dan een keuze: wie wil ik zijn en wat wil ik doen?

Wanneer je onverhoopt dan gevoelens krijgt voor een ander kun je een keuze maken. Hoe ga ik hiermee om. In plaats van ernaar te handelen.

Vraag jezelf dan af, hoe zou ik behandeld willen worden? En wat vind het volwassen deel in mij?

Wanneer ik mijn verlangens uit, ben ik dan bang voor straf? Afwijzing? Of verlies? Hoe ga ik om met die angst?

Hier zit ook een aspect van schuld nemen. Zolang je als aangepast kind je best doet om iedereen tevreden te stellen en je koste wat het kost wil vermijden dat mensen je afwijzen, je keuzes niet leuk vinden, gekwetst door jou raken etc. Dan sta je voor een onmogelijke taak.

Ieder mens is schuldig, altijd en overal. Al bij de geboorte ontstaat schuld. Je doet waarschijnlijk je moeder pijn of bezorgd haar ongemak door de bevalling en daar heb je het al: schuldig!

Je koopt wellicht een fiets de een ander kind wil hebben, het andere kind is verdrietig, en jij bent blij met je nieuwe fiets (en schuldig)! Of jij krijgt de promotie waar een andere collega op aasde, je collega is teleurgesteld, jij blij (en schuldig).

Door het leven te leven, maak je je soms schuldig. Niet met de intentie om anderen pijn te doen, maar ook met de intentie jezelf geen pijn te doen. Het gaat hierin om een balans. Het gaat om de uitwisseling. Anderen wat gunnen en jezelf wat gunnen. En daarin ben je soms schuldig.

Zo was Marieke altijd trouw geweest aan haar man. Ze had het hebben van een affaire zelfs veroordeeld. Ze begreep niet hoe ze dit kon doen en zich er eigenlijk niet eens echt slecht door voelde.

Toen Marieke gevoelens begon te ervaren voor haar collega had zij haar man kunnen informeren. Ze had hem daarmee wellicht gekwetst en pijn gedaan maar wel een keuze gelaten en hem en zijn keuzevrijheid gerespecteerd. Marieke kon ‘zich schuldig maken’ door haar gevoelens te bespreken en te kijken hoe ze hier samen mee om willen gaan. Of ogenschijnlijk (een) ‘braaf en goed’ (kind te) blijven en het niet bespreken en er niets mee doen. Of ogenschijnlijk (een) ‘braaf en goed’ (kind te) en stiekem een affaire aangaan.

Er zijn vele opties en ieder mag daarin zijn eigen keuzes maken. Toch wil ik in dit kader aangeven dat ‘iets’ wat er ‘is’ uiteindelijk altijd zichtbaar wenst te worden. Een affaire wordt zichtbaar linksom of rechtsom. De gevoelens -en als je er gevolg aan geeft ook het gedrag- zijn er. Dat ontkennen is als de zon ontkennen. Die is er. Jouw creatie, de affaire, heeft een plek. En wanneer je die niet laat zijn, komt dit en alle bijbehorende niet gevoelde emotie van jou en alle betrokkenen inclusief je huidige partner, alsnog omhoog in welke vorm dan ook.

Komt het niet ‘uit’ dan zullen je kinderen de affaire voelen, uiting eraan geven bijvoorbeeld door hun vader of moeder af te wijzen of in conflict te gaan met zichzelf of buitenstaanders. Ze kunnen voor de bedrogen ouder gaan zorgen, als mediator gaan fungeren, als bliksemafleider door problemen te veroorzaken etc.  Wanneer de volwassenen niet dragen wat van hen is, nemen de kinderen het over.

Niets in het leven is zonder gevolgen. Alles wil zijn eigen plek.