Wanneer je weet welke behoeften je graag vervuld wilt zien kun je patronen in je leven doorbreken. Je leeft niet langer volgens ingesleten overlevingsmechanismen maar bent dan zelf in staan je eigen keuzes te maken!
In mijn relaties had ik altijd de neiging om mijn lot te verbinden met dat van de ander. Als de ander gelukkig was dan was ik dat ook. Jarenlang trainen in mijn bewustzijn heeft ervoor gezorgd dat ik het patroon leerde herkennen en kon veranderen. Het heeft me vrijheid gegeven.
Ik vond en vind het heel lastig om andermans belangen niet boven die van mijzelf te stellen. Voel me regelmatig nog egoïstisch en slecht. Terwijl ik weet dat ik dat echt niet ben. Mijn eigen koers varen is eigenlijk altijd al een uitdaging geweest.
Helderziend onder de atheïsten. Nuchter tussen alcoholisten. Opstandig tussen de volgzame. Solitair te midden van mensen. Asymmetrisch tussen de symmetrische mensen.
Mijn eigenheid werd door anderen nog eerder gezien dan ikzelf als ik eerlijk was. Zij erkenden veel eerder dat ik anders was. Niet door het te prijzen, maar door ‘iets’ onbewust te signaleren en dat af te wijzen.
Voor mij was die afwijzing vervolgens een signaal om nog meer mijn best te doen om ‘normaal’ te zijn. Wat me in feite verder van mijzelf af bracht. Want wat is normaal? Ik ben het in ieder geval niet. En laten we eerlijk zijn, wie wel?
Je aanpassen aan situaties is een overlevingsmechanisme. We kennen het allemaal. Het gezin waarin we geboren worden vraagt dit van ons. Wat voor gezin dan ook. Als kind leer je overleven in dat gezin door te leren wat er wel en niet van je verwacht wordt.
Je leert dat je ‘op je oma lijkt’, want dat was ook ‘zo’n aparte’! Of je leert dat je op je vader lijkt, want die is ook zo slim! Of op je moeder want die kan zich ook zo goed verwoorden! Je krijgt hoe dan ook een plek op deze wereld, of hij past of niet. Daar sta je dan!
Of je je eigen lot kan nemen is niet alleen afhankelijk van je karakter en opvoeding. Er zijn gewoonweg ook vacatures in een familie. Zo kan het zijn dat je in jouw gezin van herkomst de katalysator was. Als iemand zich rot voelde kreeg jij de schuld of moest je het oplossen. Of je was de gesprekspartner van je vader: als hij relatieproblemen ervaarde besprak hij dat met jou.
Of onzichtbare vacatures, zoals de opa die fout was in de oorlog. Iets wat jij niet weet. Toch kamp je op de een of andere manier met het onverklaarbaar schuldgevoel. Het idee dat altijd in je op popt bij tegenslagen bijvoorbeeld; ‘dat je slecht zou zijn’. En heb je wellicht steeds een onverklaarbaar gevoel van ‘iets goed te moeten maken’.
Dit soort situaties belemmeren je, je eigen leven te leven.
Je gedraagt je vanuit je overlevingsmechanisme zoals je dat hebt geleerd in je gezin, zoals je onbewust voelt dat je je moet gedragen.
Je ertegen verzetten kan heel lastig zijn. Want dan voel je je schuldig. Je verbreekt dan onbewust de ongeschreven regels van je gezin van herkomst. Want ‘presteren is goed’ of ‘huisje boompje beestje is goed’! Zo zijn er nog vele gezinsregels waar je je wellicht aan moet houden. ‘je moet het altijd met moeder eens zijn’, ‘je moet je vader een klootzak vinden’. ‘Je mag niet huilen’ of ‘je moet ‘normaal’ doen’. Wat het ook is en volgens welke patronen je je leven leeft. De vraag is: Hoe leef je je eigen lot?
In mijn eigen leven zag ik steeds de diepe wens om erbij te horen. Ik ging me daartoe aanpassen en liefde geven. Heel veel liefde. Wanneer dat vervolgens werd afgewezen ging ik nog meer mijn best doen net als vanouds. In mijn onderbewuste werd mijn overleving geactiveerd. En daarmee hetzelfde pijnlijke patroon. Mijn onderliggende behoefte was acceptatie, erkenning, goedkeuring, liefde. Pas toen ik leerde welke behoefte ik steeds onbewust probeerde te bevredigen kon ik het patroon doorbreken. Om dat te doen moest ik het eerst helemaal erkennen en omarmen!
Wanneer een probleem groter is dan jij kun je maar een ding doen: Je kunt groter worden dan het probleem. (S. Hausner)
Dat betekent ernaar kijken zonder oordeel. Het volledig erkennen, doorleven en accepteren dat het er is. En vervolgens je eigen lot nemen.
In mijn geval betekent dit dus dat ik mijn wens om erbij te horen accepteerde, volledig doorvoelde en vervolgens erkende dat het niet (meer) mogelijk was de pijn van vroeger op te lossen. Mijn rouw nemen over deze onbevredigde behoeften was heel helend.
Wanneer ik in mijn leven situaties tegenkwam die ik ondanks jarenlang proberen en sleutelen toch niet kon oplossen was het een uitdaging om datgene wat pijn deed volledig te omarmen!
Mijn verzet, pogingen tot aanpassen, pogingen mijzelf te veranderen. Niets werkte.
Toen Mariska -mijn cliënte- mij vroeg “wat mag ik loslaten om beter in relatie te komen met andere mensen”- Gaf ik haar een kort en direct antwoord: “niets”.
Wanneer iets pijn doet ga je ernaar kijken, je erkend het en zoekt naar oplossingen. In sommige situaties is het net als chronische pijn. Je leert er min of meer mee leven.
Wanneer je hand pijn doet, ga je ook niet naar de dokter en vraagt “haal mijn hand ervan af!”. Nee je onderzoekt de hand, vraagt je af wat er aan de hand is. Vervolgens verzorg je je hand! En daar zit de kern van dit alles. Je neemt de verantwoordelijkheid om voor je hand te zorgen en alles wat er daarmee ‘aan de hand is’ ook.
Dat kun je ook doen met emotionele pijn zelfs al weet je niet dat je hem hebt! Misschien vind je het volgende – net als ik- leuk om over na te denken:
Feitelijk leiden veel van onze onvervulde behoeften tot patronen in ons leven. En die patronen zijn allen prachtige oplossingen van ons kinderbrein. Oplossingen om te overleven in een gezin of leefomgeving. En ieder mens heeft onvervulde behoeften. Ieder mens! De een heeft er wat meer en de ander wat minder. En teveel vervulde behoeften leiden ook weer tot problemen. Het is dus niet erg ze te hebben en ze tegen te komen. Het is belangrijk om de uitdaging aan te gaan om ze te erkennen, voor ze te zorgen en ze te omarmen!
Daarmee kon je dieper in contact met jezelf, ontwikkel je bijzonder nuttige kwaliteiten en worden al je relaties beter!
Ken jezelf en je wereld veranderd!
© 2024 Tessa
