Vaak vragen mensen: ‘Ik moet iets doen! Ik moet iets doen aan de misstanden in de wereld. Aan de bio-industrie, armoede, pijn, de politiek en andere misère.’
En ik zeg dan met groot respect voor alle voornemens…’Doe het als het zo voelt, als je er blij van wordt en als dat voor jou het pad is. Maar doe het niet omdat het moet! Niets moet en op deze wereld heb je een keuze. Je dient de wereld het beste wanneer je in jezelf vrede vind en deze vrede uitstraalt! Dan wordt je zelf een baken van licht!’
Zo sprak ik onlangs Marijke. Marijke was geveld door een mega burn out. Na een jaar thuis zitten was de mist in haar hoofd nog pas deels vertrokken. Ze voelde zich tijdens haar werk enorm verantwoordelijk voor het oplossen van misstanden.
Bij het peilen van haar wensen voelde ik hoe haar systeem in elkaar zat. En gaf haar toen het volgende beeld: ‘Stel je voor dat je je oude beroep op zou pakken’, wat voel je?’ Mariska voelde zich misselijk worden en verdrietig. Alles in haar zei ‘nee!’.
Ik ervoer haar weerstand maar ook haar twijfel. Er was innerlijk bij Marijke een verplichting om toch door te moeten, mede omdat het zonde zou zijn van de jarenlange investering in tijd, scholing, praktijkervaring etc.
We onderzochten haar ‘nee-gevoel’ en ik speelde advocaat van de duivel. Na een tijdje keerden we het om. Ik vroeg haar: ‘Wat als je nu besluit dat je nooit meer terug gaat in je oude beroep? Wat voel je dan’.
Het was duidelijk dat op ‘doorgaan’ in het oude beroep een groot ‘nee-gevoel’ aanwezig was. Op het idee om te stoppen volgde ‘een opgelucht gevoel’.
Marijke voelde in beide beelden steeds een innerlijke drang om iets (groots) te betekenen voor de wereld!
Dus ik vertelde haar het verhaal van Maria, het verhaal over hoop die door hele kleine ervaringen kan worden overgebracht.
Ik vroeg haar vervolgens zich voor te stellen dat zij nooit meer zou werken waardoor er tijd over zou blijven voor andere zaken, zoals het spelen met de kinderen en het uitoefenen van hobby’s. Het perfectionisme en het gevoel van identiteit dat ze ontleende aan haar huidige functie maakten het haar moeilijk om dit concept te omarmen. toch probeerde zij zichzelf in een dergelijke situatie voor te stellen.
‘Stel je voor dat je vanaf nu iedere dag op een bankje in het park de eenden gaat voeren… En daar in dat park af en toe aan de praat raakt met mensen. Je maakt oprecht contact en uiteindelijk gaan de mensen en jij ieder hun weegs. Dit doe je zo’n 25 jaar en terwijl je dag in dag uit de eenden eten geeft en met mensen praat, zie je de mensen om je heen ouder worden en je ziet ook later hun kinderen in het park. Al die mensen onthouden wat je hen hebt gegeven… Je verandert door je oprechte aandacht en je rustige liefdevolle uitstraling, iemands leven. Ongemerkt en toch volledig.’
Als dat het is wat je doet. Dan heeft je leven zin. Het maakt niet uit wat je doet zo lang je het doet vanuit het contact met jezelf en vanuit liefde.’
Op die manier was het gezin wat Maria (uit de vorige blog) had gezien op haar 12e, een baken van hoop in haar leven welke haar door vele nare situaties had heen gesleept.
Het moraal van dit verhaal is: Mariska kan op iedere manier die zij wil haar leven betekenis geven.
Mariska ervoer opluchting bij het idee van een bijdrage te kunnen leveren met iets wat je werkelijk leuk vond, zoals het bezoeken van het park en het praten met de mensen hierin, zonder de druk hun problemen te móeten oplossen!
Het bevreemde haar ook een beetje. Want hoe kon je zo’n mogelijkheid nu insluiten en accepteren als een van de mogelijkheden? Hoe kon dat nou genoeg zijn? Dit kon zij verder gaan onderzoeken. er was een klein beetje ruimte in haar denken en voelen gekomen.
Door haar verlangens en weerstand beide een plek te geven in haar eigen systeem zou ruimte ontstaan voor het maken van de voor haar juiste keuzes! Op deze manier kon zij namelijk haar gevoel neutraal onderzoeken. Waardoor beide opties naast elkaar mochten staan. En er een werkelijke keuze konden worden gemaakt. Zo lang zij streed tegen een optie zou haar energie in de strijd gaan zitten, in plaats van in het maken van een keuze.
Sluit daarbij in dat je niet iedereen raken kan. Niet iedereen helpen kan… Niemand kan het voor íédereen goed doen.. dat is het leven… Zo kun je niet iedereen pleasen, niet iedereen helpen of genezen. En ook dat is belangrijk om te beseffen. Ieder is in staat zijn eigen lot te dragen hoe zwaar ook. Je kunt en hoeft dat niet op te lossen, je kunt wel bijdragen aan de (zelf) genezing.
© 2024 Tessa
