Begint met het delen van je echte behoeften! Onderliggende behoeftes zijn vaak onbewust. Zoals ik laatst aan peter uitlegde die me vertelde dat zijn vrouw het gevoel had dat ze alleen stond in hun relatie.
Haar behoefte zo vertelde ik hem, is wellicht het delen, samen zijn, verbinden. En wanneer je dan een half uur te laat thuis komt wordt zij wellicht geconfronteerd met een diepe pijn. Van alleen zijn, in de steek gelaten zijn etc… Wanneer je thuis komt start zij een discussie over het feit dat je nooit op tijd bent! Zij altijd overal alleen voor staat en jij er nooit bent om haar te helpen!
Zij ziet dan even niet dat je boodschappen doet, stofzuigt en de tuin bijhoudt!
Tijdens deze discussie voel jij je wellicht afgewezen, bekritiseerd en niet gezien in jouw inspanningen en wordt jouw behoefte aan erkenning en waardering gefrustreerd. Ook jij ‘gaat vervolgens aan’ omdat het pijn doet om niet gewaardeerd en gezien te worden. Het doet pijn wanneer iemand geen rekening houdt met jouw gevoelens… en dat raakt wellicht de oude pijn waarin je als kind niet werd gezien…
De relatie van Peter spiegelt zijn behoeften en ook de behoeften van zijn partner. Het voorbeeld van ‘te laat thuis komen’ legt een inzicht bloot over hun wederzijdse behoeften en gevoelens.
We zien dan ook dat wanneer we door de oppervlakte van de discussie heen kijken en de inhoud parkeren (dit gaat niet over tijd, de wasmachine of het gras maaien) we zien waar dit om gaat! Twee mensen die met verkeerd gekozen woorden elkaar proberen te vertellen wat ze nodig hebben…
In die zin is taal een belemmering en intelligentie bijna ook…
Peter en zijn vrouw kunnen eindeloos discussiëren met slechts eenzaamheid tot gevolg.
Wat beiden werkelijk willen is verbinden en voelen dat de ander er is. Dat ze veilig en in verbinding zijn.
Wanneer ze de inhoud laten voor wat het is en zouden praten over hun eenzaamheid en behoeften zouden ze leren dat de verbinding nabij is! Eigenlijk is de discussie het bewijs dat de verbinding door beiden oh zo gewenst en beschikbaar is!
Door bewustwording van (onderliggende) behoeften en hierover te communiceren start je te verbinden. Het is niet meer nodig verwijten te delen. Feiten zijn geen verwijten. Feiten kunnen een brug zijn naar gevoelens en verbinding.
‘Lieverd toen je vandaag om half acht thuis kwam voelde ik me verloren. Ik voelde me alleen met de kinderen. Ik was moe en had geen zin meer om het alleen te doen. Ik had een diepe behoefte om de lasten te delen. Toen je niet kwam op het afgesproken tijdstip voelde ik mij onbelangrijk. Niet gezien en niet geliefd.’
‘Ik voelde me alleen. En in mijn keven heb ik me zo vaak diep alleen gevoeld dat ik verdronk in dat pijnlijke gevoel.’
‘Ik werd daarna zo boos op jou en begon me allerlei feiten te herinneren waarin ik vond dat je me tekort deed en pijn deed. Ik realiseer me dat ik de pijn van de eenzaamheid niet goed kan verdragen. En dat mijn boosheid werkt als beschermer daartegen.’
‘Feit blijft dat ik me vandaag enorm verdrietig en pijnlijk eenzaam heb gevoel. Jouw te laat komen was hiervan de trigger.’
‘Kunnen we samen kijken hoe we dit soort situaties kunnen voorkomen?’
Peter: ’Het is nooit mijn bedoeling geweest je een eenzaam of in de steek gelaten gevoel te geven. Wat je zegt raakt me. Ik voel me een beetje aangevallen erdoor. Alsof hoe ik ook mijn best doe ik het nooit goed kan doen. Dat geeft mij een rot gevoel. En ik heb de neiging om mij terug te trekken! Alles wat ik wil en doe is proberen goed te zijn voor jou en de kinderen! Ik was door omstandigheden te laat. En ik doe dat wel vaker. Het spijt me alleen het is geen opzet. Ik heb werk waarbij tijd niet met een schaar te knippen is… Ik verdedig mijzelf nu maar dat is niet nodig…
Wat kan ik doen om jouw gevoel van eenzaamheid op te heffen? Ik heb je gehoord. Ik zie je pijn… ik weet nog geen oplossing maar ik wil samen kijken naar hoe we hiermee om kunnen gaan.’
Wanneer er erkenning is voor pijn en eenzaamheid van Suzan kan er ook erkenning komen voor de inspanningen van Peter en andersom. Daar begint de werkelijke verbinding!