De Wijze Vogel

Regelmatig spreek ik over bewust leven. Dat wil zeggen: bewuste keuzes maken, je bewust zijn van je gedachtes, bewust omgaan met je gevoelens, je energie en meer.
Ik geef ook regelmatig aan dat het soms een beoefening is, ook voor mij! Ik heb namelijk ook regelmatig gedachtes die met me op de loop willen gaan. Het beeld van een rennende hond die met flapperende oren wild blaffend een vlinder achterna rent, ‘red’ me dan wel eens.
Want ik stel mezelf dan voor dat ik die wild blaffende hond ben. En eerlijk gezegd wil ik liever niet als een dolle kwijlende pup rondrennen. (Tja je kunt het ijdelheid noemen…?)

Liever ben ik een ‘wijze vogel’ die rustig vanaf een tak in de boom toekijkt hoe die kwijlende pup zijn speeksel in de rondte strooit, terwijl hij de arme vlinder probeert te pakken te krijgen…
Helaas kan ook ik dus wel eens in de greep zijn van mijn gedachten!

Zoals laatst toen ik de lat voor mijzelf hoog legde. Ik was geïnspireerd, had een aantal ideeën over wat ik allemaal moest doen. Alles bij elkaar was het niet haalbaar. Maar mijn gedachten drongen aan en ‘vonden’ van wel. Dus in plaats van me bewust te zijn van de gedachten die me aan dreven en ze te onderzoeken, volgde ik ze onbewust. Ik liet mijn gedachten mij aansturen zonder ze te onderzoeken op ‘waarheid’. Ik stapte in al mijn oude valkuilen en begon -ja helaas net zoals die dolle kwijlende hond, te rennen!
Als een malle begon ik te werken en het voelde best goed… Ik maakte snelle keuzes waarbij ik mijn prioriteiten door elkaar husselde en ik trok een weekje door en sloeg wat uurtjes over van mijn slaap tijd…

En ik sprokkelde wat uurtjes weg van mijn ‘familietijd’. Voor ik het wist had ik heel wat werk verzet, was ik moe, had ik wallen, een verkoudheid en als kers op de taart schuldgevoelens erbij.
Want zo zeiden mijn gedachten, niet alleen moest het werk goed en snel gedaan worden maar ook mocht niemand van mijn gezin er last van hebben noch mocht mijn andere werk eronder lijden. Pffft die hoge eisen…
Het feit dat dat niet helemaal was gelukt. Ik had immers tijd van mijn gezin afgesnoept en aan mijn werk gegeven. Dus een van mijn belangrijkste prioriteiten werd verzaakt… dat voedde gedachten die mijn schuldgevoelens veroorzaakten. Want een goede moeder verkoos geen werk boven tijd met haar kind. Aldus de gedachten…

Daarnaast was ik moe en kon ik minder helder denken. Het leek zo lekker te gaan en dus trok ik een paar nachtjes door. Echter de rekening: een vervallen uiterlijk en vermoeidheid aan het einde van de dag erna. Was toch niet helemaal gewenst.

Kortom het werd tijd om mijn gedachten te onderzoeken. Moest alles nou echt? In hoeverre moest ik mijn gedachten serieus nemen? Waren mijn gedachten niet gewoon een product van een orgaan, dat random gedachte produceerde om te overleven, door continue op zoek te gaan naar zaken die verbeterd konden worden. Zo’n lief en dapper brein dat mij aanmoedigde ‘scherp’, ‘hard werkend’ en ‘perfect’ te zijn. Helaas voor dat brein stuurt hij een ‘nogal imperfect wezen aan!’.
Een wezen dat liever niet door het brein aangestuurd wordt, maar gewoon door haar ‘hogere zelf’, zij die weet…
Ik kwam er achter dat ik niet alleen geen wijze vogel was geweest. Maar dat ik dus toch als een kwijlende losgeslagen pup achter mijn gedachten aan was gelopen…
Hoe kwam ik nou ook al weer los van de gedachten die mij tiranniseerden?
Ik besloot een klein zelfonderzoek te starten aan de hand van vragen:

• Hoe liet ik los wat ze zeiden en hoe wist ik nou wat waar en niet waar was?
• Moest het werk allemaal gedaan worden in die korte tijd?
• Wie zei dat?
• Kon het anders?
• Was het waar dat ik een slechte moeder was nu ik een paar uur gemist had van mijn kroost?

Een andere constructieve gedachte hielp mij er verder uit…alsof een elfje mij influisterde:

• Als je nog maar een jaar te leven had. Aan welke van de taken en levensgebieden zou je dan mijn tijd geven… Ja dat is ook een goeie, dat was waar ook!

Direct klaarde mijn hoofd op.
Ik voelde direct diep van binnen dat ik alleen de dingen zou proberen over te houden waar ik ècht blij van werd.
Mijn gezin, er zijn voor mensen en het schrijven…al het andere was bijzaak.
Ik zette mij vervolgens af van de tak waarop ik kwam te zitten door mijn zelfonderzoek en vloog hoger en hoger. Genoot van de mogelijkheid mijn levenservaringen van een afstandje te observeren. Zag ik de verte mijn kwijlende pup-brein achter vele vlinders aanrennen. En ik voelde, ik hoef dat niet te doen… ik kan de gedachten de gedachten laten. Ik kan ze observeren en besluiten ze niet te volgen…

Het perspectief van de wijze vogel lag zomaar binnen handbereik!