IKEA en het universum

IKEA: Je kent het misschien wel. Een grote blauwe doos waar met gele letters IKEA op staat. Het is een soort grote mensen poppenhuis met heel veel meubeltjes en het is er altijd druk!  (veel poppetjes in dat grote poppenhuis!) IKEA dus. Daar was ik vandaag toen me duidelijk werd dat ‘Gods hand’ in alles is. Ik noem het ‘god’ maar ik heb het ook wel eens ‘mijn kosmische opvoeding’ genoemd. Zoals de meeste onder jullie wel weten hang ik geen religie aan en heb ik mijn eigen ideeën over een goddelijk bewustzijn. Maar ach, het klinkt wat eenvoudiger om dit gewoon ‘god’ te noemen dan steeds uit te leggen hoe ik ‘god’zie.

Mijn karma is dat ik ‘geen of zo min mogelijk foute dingen mag doen’ in mijn leven, terwijl ik dit leven leef. Dit heb ik ondervonden omdat ik in mijn leven niet alleen van nature vrij braaf ben geweest (ik kan -bijna, niet liegen en heb last van vreselijke schuldgevoelens etc. wanneer ik een misstap maak)  Mij is opgevallen dat wanneer ik toch iets ‘ondeugends’ probeer te doen dat ik dan ook altijd wordt betrapt! Wanneer ik bijvoorbeeld door rood zou rijden, dan staan er geheid drie politieagenten achter de lantarenpaal verscholen, klaar om mij een boete te geven!

Daarnaast heb ik ook een levensdoel voor mijzelf vastgesteld: wees de beste versie van jezelf! Omdat ik dat echt als streven heb -plus daarnaast dus ook altijd betrapt wordt als ik toch iets ondeugends zou doen, volg ik braaf de regels.
Nu diende zich vandaag nota bene in de IKEA een prachtige kans aan om het juiste te doen… Om die beste versie van mijzelf te zijn! Een groeikans zogezegd! En ik kan je alvast verklappen, ik faalde ☹
Mijn zoon ging van zijn eigen gespaarde geld -van zijn bijbaan waar hij 3 euro per uur verdiende, een bed kopen van 300 euro. We hadden op de heenweg al uitgerekend dat hij 100 uur had moeten werken voor dat bed!

We stonden bij de kassa en na het scannen van alle producten zei de kassière dat is dan 139 euro. Terwijl – zo wisten mijn zoon en ik beiden, het bedrag 300 euro moest zijn…

Wat zou jij doen…??? In deze situatie?
In de IKEA kreeg ik vandaag de uitdaging: ‘Wees de beste versie van jezelf, wanneer je voor een uitdaging wordt gesteld!’
Mijn huidige -nog- onderontwikkelde staat van zijn werd helaas pijnlijk zichtbaar…
Toen de caissière zei:  ‘Dat is dan 139 euro’, maakte mijn hart een sprongetje. Ik was zo … zo… BLIJ! Het voelde als een cadeautje waarbij mijn zoon zó veel geld kon besparen. Ik gunde het hem zo, want ik vond het eigenlijk niet echt nodig dat hij zoveel geld zou uitgeven van zijn zuurverdiende geld, terwijl hij thuis al een goed bed had.
Hij had er zo hard en lang voor gewerkt! Maar goed, hij wilde het graag dus ging ik met hem mee om het te halen! En nu kreeg hij dan van de IKEA dit fantastische cadeau. Een enorme korting!
Maar in mij begon mijn geweten zich te roeren. Nors en mopperig zei een innerlijk stemmetje:  ‘Het was geen korting! Ze heeft gewoonweg iets niet gescand”.
Mijn andere -niet verlichte- ik zei uitgelaten: “Jáá is het niet fántástísch!”
“’Nou eigenlijk niet…” begon het norse stemmetje weer…
De andere ik probeerde deze stem nog te negeren maar het ‘kwaad’ was al geschiedt: het schuldgevoel kroop naar boven en nestelde zich in mijn maag.
Het norse stemmetje vervolgde: ‘misschien krijgt de caissière er wel problemen door, je moet het gewoon zeggen, dat is wel zo netjes’. En ik werd in mijn gedachten gewezen op de keren dat ik aan een kassa wèl de cassière had geholpen (ja ik ben niet helemaal slecht!) om mijn boodschappen tegen het juiste tarief – ook in mijn nadeel, af te rekenen. dat voelde inderdaad ‘eerlijk’ en ‘goed’!
Of zoals laatst toen ik mijn cliënt in de ijzige kou achterna rende om hem de 50 euro die hij per ongeluk, teveel had neergelegd terug te geven. ‘Dat voelt toch veel beter!’’ gaf het norse stemmetje aan…
De andere stem verzuchtte nog ‘ja maar het is zóóó veel geld!’. Mijn zoon rekende af en toen we wegliepen voelde ik me slecht, schuldig en tegelijk blij!

Zo veel geld inderdaad en ik had ondanks het advies van het norse stemmetje en het schuldgevoel, niks tegen de caissière gezegd. Ik realiseerde mij ineens dat hoewel deze situatie goed was voor de portemonnee van mijn zoon. Ik feitelijk een dief was van de IKEA. Mijn hoofd zakte nog een stukje verder tussen mijn schouders. Het voelde alsof er met een mes bloederig ‘DIEF!’ in mijn voorhoofd stond gekerfd. En iets in mij dwong mij -bijna, me om te keren en te biechten… toch deed ik het niet…
Toen sloeg het pas in (als een bom) dat ik géén juiste keuze had gemaakt. Ik had de caissière er op moeten wijzen,  had zoveel zaken anders kunnen doen…
En ik deed niks. Vervolgens rende ik nog nèt niet naar de auto met de kar vol ‘gratis’ spullen, die ineens leken te branden in de kar!

Toen mijn zoon mij inhaalde en iets probeerde te zeggen zei ik ook nog ‘sssst..’ Als een echte Dalton stapte ik met fikse stappen richting het parkeer terrein. En alsof de jongen die achter de hotdog kraam stond mijn boodschappen nog eens zou kunnen controleren staarde ik heldhaftig naar de grond terwijl ik -met mijn haren wapperend achter mij aan,  hem voorbij snelde!
Toen we bij de draaideur kwamen zei mijn zoon. ‘Mama stop.. ik heb gewoon alles betaald!’ ‘De caissière zei het bedrag verkeerd. Er is gewoon alles in rekening gebracht..’
Teleurstelling en ook opluchting overviel me… dus het was toch eerlijk gegaan. Ik was geen dief! Het was alsof ik wakker werd uit een nare droom, een droom waarin ik gered was van mijzelf. Van niet ‘mijn beste zelf zijn’ op deze aarde!
De voorzienigheid of het universum had voorkomen dat ik mijzelf tot een dief maakte…Maar feitelijk werd het ook zichtbaar waar ik toe in staat was geweest en hoe zeer ik had gekozen om niet het juiste te doen. Wellicht het juiste voor mijn zoon, maar niet het juiste in de eerlijke zin.

Ik ademde diep in… alles is weer goed in mijn wereld. Ik was geen dief maar had het wel kunnen zijn. Die schaamte van het ‘weten’ was bijna nog erger.
Ik wist al dat ik verre van verlicht was… maar nu ik er zo met mijn neus op werd gewezen vond ik -bij nader inzien, ingekerfde woorden als ‘dief’ in mijn voorhoofd nog een milde straf!

Ik legde -eenmaal thuis, schuldig kijkend, de vraag voor aan mijn man: ‘Wat zou jij doen?’ Hij grapte… ‘Ik zou mijn kortingskaart geven en vragen: ‘gaat er nog wat vanaf?’… ‘Van het te lage bedrag dus!’… Mijn innerlijke diefje gniffelde, we waren dus niet alleen in ons verderfelijke staat van zijn!
En toen ik de vraag voorlegde aan mijn andere gezinsleden was het unanieme antwoord: Dat een ieder ‘het cadeau’ van de IKEA zou hebben aanvaard, zónder de caissière te informeren. Aanvaard omdat:  ‘zij zelf niks fout deden’. Oei!
De situatie van vandaag bij de IKEA resulteerde in helder zicht. Mijn doel was al duidelijk: Het beste mens te zijn wie ik kan zijn. Helaas had ik dus vandaag een kans gemist!

Nu met licht besmet blazoen. Toch ook gelukkig dat ik mijn doel even weer heb mogen ervaren… de energie stroomt door me heen…Gelukkig ‘faal’ ik niet altijd en doe ik ook vaker de dingen wel volgens mijn eigen normen en waarden… Toch was het goed om te realiseren dat het vandaag anders had gekund.

Wonderlijk hoe IKEA en het universum mij weer meer inzicht in mijzelf hebben gegeven. Inzicht in mijn donkere kant weliswaar, maar nu kan ik mijzelf verder ontwikkelen om het beste mens te worden wat ik in dit leven kan zijn, oftewel:  “work in progress”!

PS Onlangs toen ik dacht dat ik teveel terug kreeg bij het afrekenen, vroeg ik aan de caissière: ‘doe je het wel goed? Krijg ik nu niet te veel terug?‘ De caissière keek me verbaasd aan en zei: ‘Nee het gaat goed, maar wat aardig van u!’

Ze moest eens weten!