Je kunt je levensenergie besteden aan het najagen van gedachtenkonijnen. Echter ze brengen je nergens dan in donkere krappe ruimtes. Ruimtes waar je niets te zoeken hebt. In plaats van ze te volgen kun je ze observeren en genieten van hoe ze langs huppelen. Vervolgens kun je ze laten gaan en blijven waar je bent; In het moment!
In vervlogen tijden waren wij mensen wijzer dan we nu zijn. We zijn nu druk met het najagen van konijnen. Niet de echte, maar tegenwoordig jagen we op gedachtenkonijnen. Dieper en dieper volgen we ze in hun donkere holen. Gedachtenkonijnen als:
Wat zullen mensen van je vinden? Wat is je ambitie? Wat wil je bereiken? Waar wil je naar toe? Wat is je doel? Ben ik wel een goede moeder, vader of partner? Geniet ik wel genoeg? Is dit alles? Ik voel me onveilig bij die en die? Wat kan ik doen om promotie te maken? Krijg ik rimpels. Meer succes te krijgen? Een ander huis te bemachtigen? Hoe kom ik aan geld om mijn energierekening te betalen? Waar ga ik heen op vakantie? Wat wil ik nog doen of meemaken? Waarom is mijn moeder of vader niet wat … geweest? Waarom belt ze niet terug? Reageert hij nergens op?
Honderden duizenden gedachten razen door ons hoofd en geprogrammeerd als we zijn volgen we ze op de voet. We jagen op ze. Proberen controle te vinden in het ontdekken van de antwoorden. Antwoorden en bevrediging. Controle en veiligheid die we op de een of andere manier toch niet lijken te vinden in ons hoofd. Ons bestaan, ons geluk en ons welzijn lijkt afhankelijk te zijn van anderen en onze gedachten over hen.
Als kleine pasgeboren baby’s waren we inderdaad afhankelijk. Voedsel, warmte, koestering. Alles kregen we van de mensen om ons heen. Onze veiligheid leek voort te komen uit de mensen om ons heen en daar begon onze programmering. Dit oude programma van angst, verlangen en onveiligheid. Van afhankelijk zijn van anderen, bepaald in veel gevallen nog steeds ons leven.
We zijn er druk mee onze gedachten en verlangens na te jagen. Onze angsten op te lossen. We doen dit zo ijverig dat de drukte bijna niet te overzien is en we raken zo ver van onszelf verwijderd dat ons levensplezier verdampt terwijl we ons rot rennen in zelfgemaakte draaimolens. We hebben het leven ingewikkeld gemaakt met onze jacht op steeds verder gaande doelen. Onze angst niet genoeg te hebben wordt weerspiegelt in de manier waarop ons geldstelsel werkt. De druk is enorm. Prestaties, uiterlijkheden en uiteindelijk eindigen we allemaal bij dezelfde bron. Moeder aarde. Onze aarde voorziet in alles wat we nodig hebben. In onze zoektocht naar veiligheid en zekerheid vergeten we dat.
Als kleine kinderen rennen we van de ene spiegel naar de anderen. Zoeken naar bevestiging. Zoekend in onze reflectie naar iets wat we niet vinden.
Om voedsel te kunnen kopen heb je geld nodig, om geld te kunnen krijgen heb je een baan nodig, de juiste opleiding, uiterlijkheden etc om de baan te kunnen krijgen. Hier is ook weer geld voor nodig en de auto moet worden verzekerd en de uiterlijkheden vernieuwd. Dat alles voor voedsel, de bron van energie, die we nodig hebben.
Wij mensen zijn als de vinger aan een hand. We denken dat we los staan van alles. We zien alleen de vinger. Wat als we zouden zien dat we deel uit maken van iets veel veel groters. Een hand, een arm en een lichaam. Dat we zoveel meer zijn dan dat wat we zien.
Dat er voor ons gezorgd wordt en dat we worden gedragen. Dat er zuurstof is, voedsel. Dat er mensen zijn die van ons houden. Ons lichaam verteert voedsel zonder dat we ons er bewust mee bezig hoeven te houden, onze oogleden knipperen vanzelf en ons hart klopt ongeacht of we slapen of waken. Zoveel processen zorgen voor ons. We weten niet hoe de zuurstof in ons bloed ons in leven houdt, toch is het zo. Iets vernieuwd voortdurend de cellen in je lichaam. Een krachtig genezingsinstrument dat gewoonweg voor jou zorgt! We weten niet precies hoe ons voedsel wordt omgezet in nieuwe cellen en wat onze cellen aanzet om zich te vernieuwen. Toch doet ons lichaam dat.
Duizenden processen vinden om ons heen plaats. Van de plant die de zon omzet in energie en zuurstof en koolstofmonoxide, tot de werking van je darmen en nieren, tot de aarde die ons draagt en zwaartekracht biedt, de zonnekracht, de maan en sterren. De realiteit is dat we veel minder onveilig zijn dan we denken. In het nu is er meestal weinig om voor te vrezen. Er wordt voor ons gezorgd! Zo diep en intens gezorgd en we zijn ons er niet eens van bewust…
We denken dat wij onszelf in leven houden, in werkelijkheid is het een samenspel tussen alles om ons heen, een onzichtbare kracht en onszelf!
We behoren tot systemen die onophoudelijk voor ons zorgen… Onze gedachtekonijnen zijn het echter waar we op jagen. Net zolang tot het donker en krap is om ons heen.
Wanneer we vanaf nu alleen nog maar naar de konijnen zouden kunnen kijken. Hoe ze huppelen en hun (gedachte) sprongen maken. Dan zou de wereld een stuk rustiger worden.
We zouden wellicht zelfs kunnen genieten van het moment!
© 2024 Tessa
