Is iedereen een narcist?

Bestaan er nu zoveel narcisten of halen we in relaties gewoonweg niet het beste in elkaar boven? In mijn praktijk zie ik vaker gebeuren dat dat laatste het geval is. Zeker zie ik ook best wat mensen met narcistische trekken met daarnaast een grenzeloos gevend persoon. Het vult elkaar aan. Maar om te stellen dat iedereen een narcist is gaat iets verder dan rechtuit. Dat wil niet zeggen dat een persoon je rot mag behandelen. Het gaat er juist om dat jij je eigen grenzen bewaakt en verantwoordelijkheid neemt voor jouzelf. Als je dat doet, verdwijnen ‘nare’ personen vaak ‘vanzelf’!

In wederzijds afhankelijke relaties zie ik een patroon: De een zo op zoek naar liefde dat ze alles geeft wat de ander nodig heeft of wat ze denkt dat hij nodig heeft en de ander waant zich in het paradijs. Eindelijk iemand die niet zeurt en hem steunt en hem fantastisch vind ook al doet hij wat hij zelf wil!

Het vult elkaar aan en tijdens de verliefdheidsfase zijn ze beiden blind. En dan klaren de roze wolken op wordt alles helderder. Je begint te zien dat er zaken scheef zitten. Dat wat je geeft ontvang je niet terug, het is dweilen met de kraan open of je voelt je steeds ongelukkig maar weet niet waarom. Je twijfelt aan jezelf, betrekt van alles op jezelf. Je blijft er maar over nadenken of over praten…

Je partner houdt niet op dezelfde manier van jou, spreekt een andere taal of kan niet geven terwijl je dat juist dat zo graag wil. Je raakt “liefdes uitgehongerd” en begint meer en meer te vragen. De ander trekt zich terug, weg van deze vragen. Wijst af. Ontwijkt. Vermijd.

Mariska: ik ging zo ver over mijn eigen grenzen. Hij toonde geen liefde of belangstelling. Vroeg nooit door en als ik hem belde zei hij gerust: ‘Waarom bel je ik heb nu geen tijd voor jou!’ Als een schoothondje nam ik dan op als hij me midden in de nacht belde, als hij wél tijd had. De tijd ertussen mocht ik niet bespreken. Vragen wat hij gedaan had vond hij gezeik! Mijn gevoel, vond hij te intens, ook gezeur. Ik voelde me een zeur, zeikerd, te veel, niet gewild. Dus ging ik nog meer mijn best doen om lieve dingen te doen. Ik bracht hem eten, maakte zijn tuin aan kant. Probeerde hem seksueel te behagen. Maar hij bleef zichzelf. Had geen tijd om me te helpen of te steunen in mijn processen. Als ik bij hem kwam kroop ik tegen hem aan en als hij me dan vastpakte was alles goed. Ik voelde me dan geliefd en zo fijn. Ik wilde alles wel voor hem doen. Maar als ik dan weer thuis was voelde ik me afgewezen, onzichtbaar. En dan begon ik weer te twijfelen. Het ging jarenlang zo door. Het was niet allemaal slecht. We deden soms leuke dingen maar altijd weer voelde ik me rot en niet gerespecteerd. Ik steunde hem in alles en hij maakte carrière, hij groeide en voelde zich gedragen. Ik schrompelde in elkaar, voelde me steeds onzekerder, ellendiger… zo gek!

In het voorbeeld van Mariska zie je hoe zij geeft waar ze zelf behoefte aan heeft. Ze wordt aangetrokken tot iemand met een wond en probeert deze wond te helen, vaak is het dezelfde wond die zij zelf heeft maar dan gespiegeld in gedrag. Zij zoekt verbinding en warmte en de ander heeft daar juist moeilijker toegang toe.

Regelmatig zie je ook dat vrouwen als Mariska juist hulp zoeken omdat ze zoveel pijn ervaren. Terwijl hun partner geen probleem ervaart. En zij willen hém helpen. Ze nemen verantwoordelijkheid over en gaan dingen dragen die niet van hen zijn. Hij heeft geen behoefte aan hulp want hij ervaart geen problemen.

In plaats van voor zichzelf te kiezen luisteren vrouwen en mannen als Mariska avond na avond naar zijn verhalen, problemen, zorgen of werksituaties. Ze cijferen zichzelf weg. Ze worden DAT IETS wat de ANDER NODIG HEEFT. En dat kunnen ze heel, heel goed. Daarin vergeten ze zichzelf. En verlaten ze zichzelf.

Dat verlaten van zichzelf hebben ze al jong geleerd. Vaak in de relatie tussen de ouders zien ze dit patroon terug. Of in de relatie die zij zelf met hun ouders hadden is dat te herkennen. Of de ouders hebben zelf geen contact met zichzelf. Het zijn (deels) emotioneel onbeschikbare ouders.

Je leert de werkelijkheid te ontkennen: Je ouders maken ruzie en zeggen dat alles goed is. Of ze doen vreemde dingen en zeggen dat het niet zo is. Ze ontkennen hun realiteit die misschien wel pijnlijk en bedroevend is. Ze ontkennen hun eigen emoties terwijl je die als kind wél aanvoelt. Je ouders verlaten zichzelf wellicht en jij leert van hen ook je eigen gevoel te verlaten.  Te geloven in mooie woorden.

Op enig moment hebben we allemaal (onbedoeld) pijn, afwijzing of ontkenning ervaren. Echter wanneer dit te vaak zo was, zonder herstel, dan gaan we het herhalen en creëren we relaties waarin één van beiden emotioneel onbereikbaar is. Dat kan zijn door druktes, vervelende exen, te veel werk, financiële zorgen,  persoonlijkheidsproblemen, trauma. Wat het ook is. De partner kan er niet voldoende voor je zijn. Of soms wel en soms niet voor je zijn. En dat maakt je bijna neurotisch. Steeds weer op zoek naar de liefde in een liefdeloze of wisselvallige relatie. Je verliest jezelf en daardoor gaat het niet meer zo goed met je.

Hoe kom je hieruit?

Het herstellen van de verbinding met jezelf. Wie ben je? Wat wil jij? Waar liggen je werkelijke grenzen? Contact maken met de onderliggende pijn die je normaal vermijd door over je grenzen te laten gaan. En een goed werkend stappenplan helpen jou vooruit. Uit dit soort problematische relaties.

Als jij goed voor jezelf leert zorgen, jezelf respecteert, je behoeften leert kennen, leert communiceren. Dan ben je al een heel eind op weg. De grootste kunst is in verbinding te blijven met jezelf en in jouw eigen energie te blijven… Hoe je dat doet leer je in coaching of tijdens een drie daagse Verlosmi training! Het helpt ook als je je verdiept in de werking van codependency of relatieverslaving. Je zult niet alles herkennen echter bepaalde onderdelen wel. Dat geeft inzicht en inzicht geeft de mogelijkheid om te leren kiezen. Zodat je de dynamieken kunt herkennen van jezelf verlaten, de ander willen helpen, vermijden of juist aantrekken, jezelf niet meer voelen, wel zeggen wat je wilt maar niet krijgen en dan toch blijven, onvermogen een relatie te stoppen ook al is hij destructief… Dat alles zijn mechanismen. En die kun je stoppen!