Loua vertelde mij: ‘Mensen begrijpen mij niet. En zelfs wanneer ze een stukje van mij begrijpen voel ik me nog eenzamer! Ik wil dat ik volledig begrepen wordt.’
Ik antwoordde: Stel dat dat niet mogelijk is. Dat er in het leven op aarde niet iemand is die de volledige jij kan omvatten. Je bent uniek. Mensen kunnen mee vibreren op jouw frequentie (of helemaal niet) maar wellicht kunnen ze niet alles snappen. Soms is dat niet mogelijk. Wat zou dan toch kunnen helpen?
Loua is een slimme jonge vrouw met een heel diep gevoelsleven. Loua is als een gevoels-Einstein. Erg ontwikkelt maar ook eenzaam omdat weinig mensen haar kunnen volgen en begrijpen. Ook bevindt ze zich in een omgeving met mensen die in sommige opzichten tegengesteld zijn. Daar waar zij op zichzelf reflecteert zijn haar geliefden mensen die dat juist niet doen.
De eenzaamheid kan zo groot worden dat zij zich aan een afgrond voelt staan.
Ik leerde Loua uitreiken. Want ook als mensen je niet begrijpen, kunnen ze er voor je zijn. Ze kunnen je helpen dragen wat je draagt. Door aanwezig te zijn.
Ze kunnen zeggen: ‘Ik begrijp je niet, ik snap niet hoe het komt maar ik zie dat je pijn hebt. En ik wil er voor je zijn.’
Wat…als iemand die je niet begrijpt je vasthoudt. Je aanraakt en aanwezig is bij jou in je pijn…Wat zou er dan gebeuren?
Ik pakte haar hand. En aaide over haar vingers.
Loua antwoordde: Dan voel ik me rustiger.
Een aanraking kan een wereld van verschil maken. Elkaars hand vasthouden, aanwezig zijn.
Net zoals wanneer er iemand sterft. Je niet altijd hoeft te praten. Soms leiden de woorden nergens toe. Het leven is aan het loslaten… aanwezig zijn bij diegenen in dat moment is voldoende.
Kun jij jezelf afvragen hoe vaak je probeert mensen of situaties te begrijpen omdat je wilt oplossen… Waarbij je wellicht juist wegduwt in plaats van omarmd.
Terwijl je vergeet wat nodig is. Slechts een aanraking, aanwezig zijn… dat is genoeg.
Je zegt daarmee iets heel belangrijks.
Ik ben er, als je me nodig hebt, zelfs als ik niet weet waarom…
© 2024 Tessa
