Karel keek naar zijn vrouw Jessica. Ik vroeg hem: ‘wat voel je nu?’
‘Ik voel een soort wanhoop’ antwoordde hij. En ik denk ‘We kunnen maar beter uit elkaar gaan, als ik haar zo niet gelukkig maak!’
Karel sprak vanuit zijn wond. In zijn kindertijd kon hij maar weinig goed doen. Zijn vader en moeder noemden hem regelmatig dom. Dat Karel was uitgegroeid tot een succesvolle zakenman had dit gevoel niet weggenomen. Sterker nog zijn vrouw Jessica raakte hem heel vaak in dit gevoel.
In de relatietherapie gesprekken bespraken we pijnlijke gebeurtenissen in hun relatie. Karel kon door zijn pijn echter slechts selectief luisteren. Hij hoorde niet dat Jessica zei dat ze zoveel van hem hield. Dat hij een fantastische man en vader van kun kind was. Dat hij slim was en humor had. Karel kon slechts horen dat hij ‘het niet goed deed’. Nu Jessica huilend naast hem zat om dat hij iets niet goed zou hebben gedaan had hij ‘kortsluiting in zijn hoofd’ zoals hij het zelf noemde. Het enige wat er binnenkwam was ‘weer niet goed gedaan, ik doe haar pijn! Ik ben een eikel!’
Ik zie regelmatig in mijn praktijk mensen kampen met dergelijke wonden als die van Karel. Het is lastig omdat er eigenlijk twee processen spelen: ‘Inzicht krijgen in de persoonlijke wond en proberen deze te helen’ plus het ‘helen van de relatiewonden en het verbeteren van de communicatie’.
Communiceren en luisteren wordt bemoeilijkt door de ervaringen die we allemaal hebben vanuit ons verleden. Het is dus belangrijk inzicht te krijgen zowel in wat er nu speelt en in hoeverre dit iets triggert uit je verleden.
Tijdens de (relatie)therapie zoomen we vaak in op iets ‘wat pijn doet’. Het kan dan soms voelen of de pijn het enige is wat er is. Je vergeet dat je als mens en ook je leven uit veel meer facetten en onderdelen bestaat.
Je zou dit kunnen vergelijken met een taart. Bijvoorbeeld een prachtige ronde taart met slagroom en vruchtjes erop. Wanneer we inzoomen kunnen we zien dat een deel van de taart niet helemaal goed is. Op het vruchtje zit wat schimmel, of er zit een deuk in een deel van de taart, of er ontbreekt gewoonweg een stukje! We kunnen dat deel van de taart bespreken. We bekijken het van alle kanten en zoomen in op wat er ‘niet oké voelt’. Dat wil echter niet zeggen dat de rest van de taart slecht is of weggegooid moet worden. Wanneer je inzoomt lijkt de taart enkel en alleen nog maar te bestaan uit het beschimmelde stukje, die deuk of het ontbrekende deel. Echter wanneer je het stukje taart weer teruglegt op zijn plek, en uitzoomt, dan zie je de gehele taart weer voor je en zie je dat het slechts een (soms klein) onderdeel is.
Het leven doet soms pijn, we doen elkaar soms pijn. Onbewust en onbedoeld. Dat wil niet zeggen dat alles slecht is of dat de relatie moet worden beëindigd. Vaak kunnen kwetsingen eenvoudig worden behandeld met erkenning. Een kwetsing is gebeurt, het is verleden tijd. En zelfs wanneer een situatie niet is opgelost kan het al helpen door aan te geven: ‘ik zie dat je verdrietig bent. Ik zie je pijn hebt. Dat vind ik erg en is nooit mijn bedoeling geweest. Kan ik iets voor je doen nu?’
We willen in de relatie, in onze pijn of in ons verdriet vaak alleen maar gezien worden of vastgehouden worden. Heling gebeurt dan van binnenuit.
Soms zijn verschillen niet op te lossen. We kunnen elkaar dan vinden in de ‘last van het onverenigbare verschil’ die de partners daarmee beiden moeten dragen, daarin is overeenstemming: ‘Rot he dat we hier niet uitkomen! Dat voelt echt zó niet leuk!’ je kunt elkaar dan vinden in de overeenstemming dat het niet leuk is. Sommige verschillen zijn niet te overbruggen slechts te accepteren.
Wanneer we kijken naar Karel en Jessica was het belangrijk voor Karel om te leren luisteren met nieuwe oren. Oren van liefde en zelfacceptatie. Het kunnen bespreken van zowel de fijne als de minder fijne ervaringen in hun relatie zou hen beiden helpen om zich verbonden en veilig te voelen in hun relatie!
Wil jij samen met jouw partner verbinden, helen en groeien? neem dan contact met me op!
© 2024 Tessa
