Wat als we nergens heen gaan?

Wat als we nergens heen gaan?

Soms ben ik niet spiritueel. Ik hoor en lees regelmatig zaken over transformatie, helen, goed en kwaad, verlichting… 

We krijgen regelmatig de boodschap dat we ergens naar toe gaan… wanneer we hard werken. Doorzetten beginnen bij onszelf dan wordt het allemaal beter. Gaan we van 3d naar 4d of zelfs 7d… het kan niet op. De verlichting is nabij… zo lijkt het althans…

Als ik dan botweg mijzelf achter mijn oren krabbel en vraag wat ik zélf ervaar en voel dan is dat niet zozeer die enorme transformatie!  Wel zie ik dat wij mensen vaak op een cyclische wijze groei doormaken. We herhalen patronen totdat we de oorzaak hebben kunnen verlichten. Er zijn herhalende patronen en bewegingen die steeds op een dieper niveau uitwerken… de ziel die zich wil manifesteren middels het lichaam en de geest op aarde.

Alleen het overwinnen van donkerte, negativiteit etc op aarde lijkt mij niet de bedoeling. De polariteit op aarde en de ‘hel’ die hierdoor soms wordt veroorzaakt zet ons aan tot groei en beweging ja zelfs tot transformatie van patronen die we willen loslaten… In zekere zit zet de pijn ons aan tot groei. Alleen maar ‘licht, hemel en bliss’ zou ons mogelijk niet zo veel verder helpen. Hoe vervelend ook, de afwezigheid van iets zet ons aan tot groei en beweging. En groei en geven is wat onze ziel in ons leven op aarde komt doen.

Is die hel dat nodig? Nou ik ben niet zo verlicht dat ik pretendeer te weten hoe de kosmos werkt. Mijn bescheiden idee hierover is dat de hel op aarde niet zonder reden bestaat. Het is er en heeft dus een functie. Niets op aarde is zonder functie… zelfs de kleinste grasspriet heeft een missie.

Het leven vervolgt zich dus in een cadans. Een cadans die een bepaalde balans geeft. Tussen pijn en verlichting. Tussen last en lust… 

Balans is een staat van zijn waarbij je de cadans kan ervaren zonder door een van beide kanten meegetrokken (of uiteen getrokken) te worden.. als een soort onafhankelijke observator kun je de hel en de hemel zien als twee kanten van één medaille…

In mijn beleving ontwikkelen we dus… en niet zozeer naar het transformeren van de aarde. Maar wel naar het transformeren van onszelf met behulp van de aarde. Op aarde is polariteit onderdeel van het bestaan.

We transformeren onze patronen en leven onze levenslessen opdat we onze ziel helpen groeien en manifesteren…