Vandaag liep ik met mijn kinderen naar de supermarkt. Het is een paar kilometer lopen dus ik zette de pas er flink in… Voordat we vertrokken pakte ik ons goed in met sjaals, handschoenen en grote dikke jassen. Ik had voor de gelegenheid mijn niet flatteuze ‘slaapzakjas’ van de kapstok genomen. Wat een slaapzakjas is? Nou dat is een jas die zo dik en net zo vormeloos is als een slaapzak! Maar goed, het was al donker, en ik had ons voor de veiligheid ‘opgeleukt’ met van die LED-lichtjes. Zodat voorbijgangers ons zouden zien. Als een soort lopende kermisattractie liepen wij dus vol knipperende lichtjes richting het centrum.
Terwijl ik liep gingen mijn gedachten alle kanten uit. In het donker liepen we langs vrijstaande woningen, villa’s en vervolgens langs twee onder een kappers, eensgezinswoningen… Hoe verder ik liep des te kleiner de huizen worden. Terwijl we liepen werd mijn gene om steels bij de huizen naar binnen te kijken steeds kleiner.
Ik herinnerde mij een vriendin die zei: ‘als ze niet willen dat ik naar binnen kijk moeten ze hun gordijnen maar dicht doen’.
Op dat moment kwam het mij goed uit om die gedachte te volgen. Nieuwsgierig keek ik steeds langer en aandachtiger bij de huizen naar binnen. Alhoewel ‘lang’; zo lang als mijn snelle looppas toestond. Stil staan voor de woningen leek me toch wat te opvallend en een beetje ‘gek’. Of wellicht ook te uitnodigend voor een belletje naar de politie: ‘er staat hier een gekke vrouw in een grote slaapzakjas naar binnen te glure! Help assistentie!’
Nee zover liet ik het niet komen… wel nam ik in gedachten mee wat ik zag. Mensen aan tafel samen of alleen. Op de bank. Een hond die smekend de aandacht van zijn baasje wilde krijgen.. kinderen… het leek alsof ze allemaal terwijl ik langsliep een foto achterlieten op mijn netvlies
Wat ik opvallend vond was dat 98 % van alle mensen die ik vanavond zag hun smartphone bekeken. In alle huizen! Er was geen onderscheid.
Gebiologeerd keken ze stuk voor stuk op hun mobieltje… alsof ze het aanbeden! De kinderen, de hond, niks kreeg diezelfde aandacht!
De mobiel symboliseerde in mijn ogen een verleiding…
De laatste tijd mijmer ik vaker over verleidingen. De verleiding van de details van ons bestaan. Zoals boodschappen, huishouden, stapels met werk, sociale contacten, sporten, social media, thuisonderwijs etc.
We worden continue uitgenodigd om méér te doen. Harder te werken, succesvol te zijn. We willen meer verdienen omdat dat het leven makkelijker maakt echter wat we moeten doen voor dat ‘makkelijkere leven’ maakt ons het leven knap moeilijk. Hard werken. Continue bereikbaar zijn. Verdrinken in afleidingen, regels en voorschriften.
Door onszelf te overladen met informatie horen we onze innerlijke stem niet meer.
Deze verdrinkt in de dagelijkse geluiden van onze verleidingen.
De mensen die ik zag door de ramen van hun huizen leken stuk voor stuk drenkelingen, verdrinkend in hun verleidelijke details.
Niet beseffend dat ze verleid werden, hun aandacht en focus volledig afgestemd op informatie in hun smartphone. Afleiding. Berichtjes. Informatie.
Ik liep daar door het donker. Wandelend met mijn kinderen. En ik realiseerde mij dat dit een momentje was, waarop ik als van een afstandje naar deze mensen kon kijken. Niet alleen letterlijk maar ook figuurlijk. Alsof ik door de gestage pas van het lopen in een lichte trance was geraakt en een korte uittreding ervoer. Op die manier maakte ik even verbinding met de andere dimensie. Zo kon ik ons menselijke gedrag zien. Ik werd bewust van deze verloren momenten…
Zo’n bijzonder leven wat ons is geschonken en wij brengen hem door onbewust verdrinkend in de vele verleidingen.
Het werd me duidelijk dat we geprogrammeerd worden, verleid worden en geinstrueerd worden. Ons brein reageert op continue prikkels. We voelen ons beloond door berichtjes en informatie en zijn steeds op zoek naar meer bevestiging, meer input, meer prikkels. ‘Geen berichtje’ doet leeg aanvoelen, keer op keer checken we onze mail, whats app of berichtjes. Social media geeft ons bijna dwangmatig ‘iets’ te doen. Als we geen nieuwe prikkels of informate krijgen, raken we verveeld. Iets wat de kern niet raakt binnen enkele minuten is ‘langdradig’. Continue verspringt onze aandacht.
Niet alleen de tijd lijkt sneller te gaan, maar ook onze aandacht verspringt sneller dan dat we ons bewust zijn!
Ik kijk in gedachten hier naar en wordt wat moe. Melancholische gevoelens overvallen me… ik kijk door de ramen en vraag me af hoe ik het gevoel -wat veroorzaakt werd door mijn uittreding- kan vasthouden… Zodat ik in mijn leven bewuster kan kiezen. Omdat ik dát niet wil. Ik wens verleidingen te weerstaan. Ik wil mijn kinderen in de ogen kijken zonder te hoeven reageren op het getingel van mijn telefoon. Ik wil een wandeling kunnen maken zonder mijn telefoon te raadplegen.
Sterker nog ik voel de rust wanneer ik een ochtend of een middag niet mijn telefoon heb bekeken. Naar mijn kinderen toe voelt het ook beter. Ik geef hen mijn volledige aandacht (ook al vind ik het soms saai en helemaal niet leuk om kinderdingen te doen). Ik wil hen niet het gevoel geven dat ik mijn telefoon interessanter vind dan hen!
In gedachten veranker ik het bijna surrële beeld van al die mensen in die huizen op hun smartphone. Het beeld van mensen tegenover elkaar aan tafel, blik gericht op het schermpje van hun telefoon, uitgeblust van het werk. Geen boe of bah meer kunnen zeggen. Geen interesse in elkaar doch des te meer voor het schermpje!
We raken door de vele prikkels overprikelt en minder gefocust op de mensen om ons heen. Door de continue stroom van verplichtingen en verwachtingen raken we in slaap gesust. Onbewust van wat het leven werkelijk is… We verbinden ons middels technologie, echter we vergeten daardoor wel eens wat we in ons huis hebben of in onze fysieke vriendenkring kunnen ervaren.
Juist nu in deze lock down tijden zijn we nog meer bezig met technisch verbinden op afstand. Terwijl fysiek en emotioneel verbinden ook zo belangrijk is!!
Terwijl ik de woorden typ op mijn PC kijk ik om mij heen. Mijn slaapzakjas ligt over een stoel geslagen, en de kinderwagen staat in de hoek. Mijn blik valt op een zwart rubberen dingetje welke bevestigd is aan de kinderwagen. In dat rubberen dingetje past een…. Smartphone! Zodat ik tijdens het wandelen gemakkelijk een filmpje of muziekje kan aanzetten! Ik ben niet zo’n fan van social media, echter ik heb mijn eigen afleidingen en verleidingen… Ik zie het rubberen dingetje en besluit om hem aan de wagen te laten hangen, als reminder aan mijn voornemen verleidingen te weerstaan en bewust de dingen te doen die ik doe.
Wanneer ik wandel, wandel ik, wanneer ik met mijn kinderen ben ben ik met hen. Mijn aandacht gefocust op het hier en nu! Op de werkelijkheid zoals ik deze ervaar!
Wat het leven werkelijk is? Het is de manifestatie van dat wat we al weten. Manifestatie van onze ziel op aarde. Door energie in beweging te brengen, emoties te ervaren en steeds opnieuw te KIEZEN wie je wilt zijn…
Hoe ga jij om met verleidingen. En hoe hou je je innerlijke kompas gericht op de wensen van je ziel?
Volg hierin je hart en je lichaam. Dat zijn de instrumenten die jou door alle verleidingen heen kunnen loodsen.
Kijk eens naar hoeveel tijd jij zelf door brengt op je mobiel… je zou best wel eens kunnen schrikken!
© 2024 Tessa
