Gefrustreerd knijp ik in mijn boek. Ik kijk uit het raam van ons vakantiehuisje. Er staat een boom pal voor het raam die mij mijn zicht belemmert.
Er valt dus weinig te zien buiten enkele struiken en deze boom die het verdere zicht belemmert. Toch breng ik vele uren door voor dit raam deze vakantie en voel ik hoe het me rust geeft dit uitzicht op een klein stukje natuur.
Gisteren zag ik in de verte een rode schim voorbij schieten. Ik dacht dat het een vosje was of een eekhoorn.
Voorzichtig vraag ik aan boven ‘mag ik alsjeblieft een eekhoorn zien? Ik zou het zo leuk vinden om er een onderaan de boom voor mijn raam te mogen zien?!’
Enkele minuten laten komt er spichtig een eekhoorn uit de boom naar beneden. Het is alsof mijn gebed verhoord werd. Ik geniet van de aanblik van dit schichtige diertje. Hij beweegt in schokkerige bewegingen en springt zoekend naar iets een beetje rond de boom… en even snel als hij naar beneden kwam klimt hij even later weer aan de stam van de boom omhoog. Twee weken lang zag ik geen eekhoorntjes, behalve dit ene moment.
Ik volg hem met mijn ogen totdat hij uit mijn blikveld verdwijnt. Ik ben dankbaar voor dit mooie geschenk.
Ik voel me voorzichtig aan weer wat meer verbonden. Mijn lichtwezens voelen weer wat dichterbij.
Zoals je wellicht weet geloof ik in het bestaan van gidsen. Sommige mensen noemen ze beschermengelen, anderen noemen ze gidsen, ik noem ze ‘lichtwezens’. Een soort verzamelnaam die ik heb bedacht omdat ik gewoonweg niemand voor het hoofd wil stoten. Lichtwezens zijn wezens die ik zie als engelen, gidsen of begeleiders. Ze bestaan uit een prachtig licht. Het kan kleurig zijn of helder wit. (En dat wit is geen wit, maar witter dan licht wat je op aarde kunt zien. De kleuren zijn als parelmoer maar dan dieper en voller dan we op aarde kennen.)
Als kind noemde ik ze elfjes. Het maakt me eigenlijk niet uit hoe we deze liefdevolle helpers noemen en hen ook niet. Al hebben ze gewoon namen net zoals wij.
Ik heb geleerd van mijn lichtwezen, dat ik beter geen namen kan noemen. Een naam is een heilig iets en middels een naam kan een lichtwezen worden aangeroepen. Het is niet de bedoeling om andermans beschermer aan te roepen. Dus wordt de naam het liefst beschermd zodat het lichtwezen autonoom kan blijven opereren.
Ik zucht nog een keer dankbaar voor het mogen zien van het eekhoorntje voor mijn raam. In gedachten zeg ik dank je wel voor dit kleine wondertje. Mijn eenzaamheid wordt iets verlicht en ik realiseer me dat mijn verbinding langzaam wat sterker wordt.
Ik kijk naar mijn boek en direct valt er weer een soort dekentje van ergernis over mij heen. Ik wordt een beetje moe van al die hoogdravende teksten van dit boek. En het is niet de enige die ik de laatste dagen aan de kant heb geschoven! Het ene boek schrijft nog ‘hemelser’ over het leven dan het andere. En het hele geklets over de spiritualiteit en verlichting die we op aarde moeten brengen, komt me een beetje de neus uit.
Ik ben spiritueel. Ik geloof -zoals ik net schreef- in lichtwezens, (Engelen, gidsen, begeleiders) en energieën. Dat is wel bekend en zojuist schrijf ik daar ook over. Ik ben ondanks mijn spiritualiteit, ook nuchter. Ik geloof ook dat we hier op aarde zijn om als mens te leven, niet als engel. We dienen allemaal allerlei zaken te ervaren, in die zin is niemand (als mens) én iedereen (de ziel van de mens) op aarde ‘verlicht’.
Ik geloof ook dat we allemaal op onze eigen manier dingen ervaren. Wat voor de een, een Engel is, is voor de ander een gids. Goddelijke energie kan ook zeer hoog ontwikkelde energie zijn maar ook een positieve entiteit. Een kleur kan voor iedereen een eigen betekenis hebben. Alles is onderhevig aan interpretatie. Universele waarheden zijn er, echter ook dat zijn interpretaties. Ik geloof niet dat er maar een manier is om het leven te leven en ook niet dat er maar een manier is om spiritualiteit te ervaren. We leven en ervaren allemaal op onze eigen manier!
Ik leg het ‘hemelse boek’ weg en pak een ander uit de kast. Ik begin te lezen. Dit boek leest lekker weg.
Tijdens mijn vakantie lees ik ook het boek ‘the happy medium’ van Janice Tarver. In dit boek schrijft zij over ‘het doel van het leven’. Het is een zwaar onderwerp maar zij beschrijft heel eenvoudig wat volgens haar het doel van het leven is. Namelijk; het creëren van betekenis van je leven. Dus de betekenis vàn het leven is het geven van betekenis ààn het leven… Dat klinkt wel zinvol.
Ook stelt zij en met haar vele anderen dat het leven draait om liefde geven en ontvangen..
Zij voegt hieraan toe dat lijden hierin noodzakelijk kan zijn om spirituele groei te veroorzaken. Tot dat zinnetje vond ik het best een aardig boek. Echter over de noodzaak van lijden moest ik nadenken.
Janice gaf als voorbeeld de geboorte van een kindje in een bevriend gezin. Het kindje werd geboren met zware hersenbeschadiging. Het kindje is tot niets in staat, kan alleen maar liggen en verzorgd worden.
Zij ziet dit kindje als een leraar op aarde. Zij schrijft dat de ziel van het kindje leert door dat lijden en dat ze tegelijkertijd haar ouders leert hoe het is om zoveel te moeten zorgen en toch lief te hebben. Door haar lijden zal zij groeien en haar omgeving groeit in het beoefenen en geven van liefde, geduld, compassie etc.
Het lijden op aarde is zo stelt zij, een manier om te groeien als ziel. Zij geeft aan dat we in essentie spirituele wezens zijn en dat onze aardse ervaringen ons doen groeien.
Ik laat het boek van Janice een beetje op mij in werken. Ik kan me in sommige stukken prima vinden. Ik heb zelf in eerdere schrijfsels ook over de zin van het leven geschreven. Ook ik denk dat we door onze ervaringen op aarde grote groeisprongen kunnen maken.
Door te ‘vergeten’ wat en wie je bent is deze aardse omgeving zo echt als het maar kan. En dus worden al onze emoties en ervaringen als ‘echt’ ervaren.
Het is een ding om liefdevol te kunnen zijn in een hemelse zee van liefde en licht in het hiernamaals. Echter lukt dat de ziel om toe te passen te midden van pijn, verdriet, ellende, gemis, honger, ziekte of andere stormen van het aardse bestaan? Daar gaat het dus om!
Wanneer je veel hebt kun je wellicht makkelijker delen. Echter kun je een broodkorst delen in een concentratiekamp?
Zo geeft het leven je uitdagingen om je ziel en haar spirituele kwaliteiten toe te passen in dit leven…
Juist te midden van pijn en wanhoop in de liefde te kunnen staan is een enorme prestatie…
Als kind wist ik dat iedere gedachte, ieder gebaar en iedere wens een echt bestaan had. Daarom mocht ik niks verkeerds denken. Het was alsof ik daarmee iets zou veroorzaken. Iets dat aan me zou kleven. Liefst geen fouten maken want die zouden moeilijk in één leven uit te wissen zijn…
Ik denk dat ik op mijn eigen kinderlijke manier ‘karma’ voelde. Letterlijk. En ik wilde dat wat ik zou veroorzaken in dit leven ook in dit leven afronden..
Ik denk dat dat niet helemaal is gelukt… helaas heb ik in mijn leven (onbedoeld, soms door onwetendheid, soms door angst) mensen pijn gedaan, niet begrepen. Ik vloek soms op mensen in het verkeer. (Dan roep ik: ‘Slak! of pannenkoek!, mijn scheldwoorden pas ik aan aan het gezelschap in de auto en vaak ben ik in het gezelschap van kinderen J) Ook ben ik boos geweest heb ik meerdere keren mijn geduld verloren en heb ik enkele keren gelogen. Dingen waar ik niet trots op ben. Deze dingen kleven in mijn beleving als een soort smet op mijn ziel… Ik geloof dat je in je leven dingen ‘goed’ kan maken. Bijvoorbeeld door wanneer mensen stelen, hetgeen gestolen is terug te geven. Door excuses te maken of door positief te denken en te vergeven. (Zowel jezelf als anderen) Op die manier kun je onrechtmatigheden goed maken…
Je kunt dit dus letterlijk doen door het aanbieden van je excuses in een persoonlijke confrontatie. Of je kunt het energetisch doen wanneer je denkt dat een persoonlijke confrontatie niet wenselijk of juist ook schadelijk is…
Terugkomend op Janice en haar boekje. Ik geloof dat we hier zijn om liefde toe te passen en te proberen niet verblind te worden door uiterlijkheden en oppervlakkigheden. Materie kunnen we niet meenemen naar het hiernamaals. We kunnen er hier van genieten en onze ziel geniet nog het meest wanneer we delen en vooral liefde delen.
Wanneer ik terugkijk naar ‘wat is ons levensdoel’ zie ik dat mijn tools ‘goed doen’ en ‘zorgen voor’ zijn. Ik kan liefde voelen voor mensen die ik ontmoet.
Mijn leven heeft zin wanneer ik in staat ben liefde te geven aan mijn dierbaren zoals mijn kinderen. Daarnaast heb ik een gevoel van betekenis wanneer ik mensen mag ondersteunen. Het is mijn wens dat de dingen die ik schrijf en doe andere mensen inspireren om het beste uit henzelf te halen.. vanuit een gezonde dosis zelfzorg te kunnen liefhebben zowel zichzelf als anderen.. als ik dat kan bewerkstelligen, al is het maar in enkele mensen dan heb ik denk ik mijn doel bereikt.
Het klinkt hoogdravend echter ik heb geleerd dat ik me beter voelde (juist ook in hele zware tijden) wanneer ik iets voor anderen kon betekenen. Juist wanneer het zwaar was, werd het lichter door te delen. Liefde ervaren maakt zelfs de zwaarste tijden lichter!
Zo nu en dan reflecteer ik op mijn eigen persoon en mijn persoonlijke ontwikkeling. Op dit moment kijk ik nu terug op een periode van lichte crisis in mijn persoonlijke leven. Vroeger was het, het ongeloof van anderen wat mij leek te belemmeren. In het heden kwam er na de dood van Danielle een nieuwe barrière: Ikzelf. Mijn eigen ‘ongeloof’ blokkeerde mij… ik had en heb de verwachting ook in mijn menselijke en privé leven gesteund te worden in het aardse leven door mijn verbinding met ‘boven’ met lichtwezens die mij antwoorden influisteren op vragen die ik stel… en toen Danielle stierf zonder dat ik gewaarschuwd werd voelde ik mij bedrogen.
Ik was boos op boven en sloot mij af. Ik werd zelfs sarcastisch wanneer ik iets voor mijzelf om mijn omgeving doorkreeg. In mijn werk kreeg ik vaak mooie dingen door en kon ik mensen steunen en verder helpen. Ook mocht ik anderen wel waarschuwen tegen ziekte en ook mogelijkheden wijzen voor beterschap. Alleen voor mij als mens was dit niet weggelegd op dat moment.
Ik was hierover teleurgesteld en boos ‘op boven’, hierdoor blokkeerde ik mijn persoonlijke verbinding en voelde ik mij eenzamer dan ooit.
Mijn hele leven heb ik het gevoel gehad aan de hand van lichtwezens te lopen. Ik voelde me hierdoor nooit alleen. Ik kreeg kennis en informatie van hen door en voelde mij gesteund. Inzichten kwamen wanneer ik ze nodig had, ook wanneer ik er niet op bedacht was voelde ik hen en kreeg ik dingen door. Altijd voor een hoger doel, een waarschuwing, een reikende hand etc. Door mijn beleving van de wereld en mijn verbinding met boven heb ik me gesteund gevoeld en niet eenzaam ook al was ik alleen. Echter doordat ik met mijn ongeloof en scepsisme mijzelf blokkeerde, blokkeerde ik ook mijn verbinding. En de eenzaamheid die ik toen voelde was enorm.
Alleen tijdens mijn werk was het alsof er een luikje open ging en even voelde ik mij verbonden. Ik kreeg teksten en boodschappen door voor hen die mij consulteerden en dan ging het luikje weer dicht mij voor mijn gevoel in het donker achter latend.
Mijn werk werd hierdoor een levenslijntje met boven maar in mijn privé leven voelde ik mij zoekende. ik voelde nog steeds dat ze er waren, maar durfde niets te vragen en er niet op te vertrouwen. Ik was boos op hen. En zette heb als het ware buiten mijn energie.
Ik weet dat het hen evenals mijzelf verdriet deed, maar ik leek niet anders te kunnen.
Ik worstelde en worstel nog steeds wel eens met die verwachting die ik had en heb. Ook al realiseer ik mij dat mijn mens zijn voorop staat in dit leven en ik ook menselijke ervaringen inclusief onmacht en verdriet mag en moet meemaken, ervoer ik het alsof ze mij in de steek hadden gelaten. Dit terwijl ik nooit alleen ben geweest. Ik liet mijzelf in de steek door hen buiten te sluiten omdat ze niet deden wat ik wilde! Dat kan ik alleen maar bij mijzelf neer leggen.
Na diep graven en voelen is mijn verbinding weer geopend. Ik begrijp dat ik een les te leren had.
Ik leerde wederom dat het stellen van vragen heel belangrijk is. En ook het stellen van de juiste vragen… anders is er geen antwoord en voel ik me in de steek gelaten…
Daarnaast zijn er soms geen antwoorden om anderen en mijzelf in staat te stellen te ‘lijden’ en te ervaren wat we ‘moeten’ ervaren. Deze groeipijn helpt dan onze ziel te groeien… en dat blijf ik moeilijk vinden. Als mens vind ik dat lijden op aarde verboden zou moeten worden!! Vind ik dat het er niet moet zijn. Vanuit een ander weten snap ik de noodzaak ervan. Ik snap wel dat we ons bewustzijn slijpen en ons bewustzijn leren toepassen te midden van pijnlijke uitdagingen. Dat is de ervaring. En daarin zijn die tegenstellingen van pijn en plezier. Angst en liefde noodzakelijk…
Mijn boosheid ‘naar boven’ lost langzaam op in het licht van deze kennis, mijn beperkte zicht in dit leven kan niet bepalen wat er ‘zou moeten’ of ‘niet zou moeten’ gebeuren in dit leven. Mijn les in machteloosheid en vertrouwen was kennelijk nog niet uitgespeeld.
Het beoefenen van ‘overgave’ en ‘vertrouwen is uitgedaagd. Nu kijken of ik mijn les heb geleerd.
Ik kijk weer naar mijn boom en reik voorzichtig met mijn bewustzijn naar de zijne. Het voelt alsof hij glimlacht en instemt. Hij deelt zijn kostbare schatten met me. Hij is tevreden met zijn plek en vertelt me dat een boom als hij eenmaal groeit, nooit verplaatst. Dat wezentjes zoals het eekhoorntje, een vlieg of een muisje (welke hij allen onderdak verschaft) wel bewegingsvrijheid hebben. Een boom accepteert de plek in zijn leven waar hij staat en leert hiermee om te gaan. Hij groeit zoveel mogelijk naar het licht en gebeurt er iets wat hij niet leuk vind accepteert hij het zo goed als mogelijk. Altijd vanuit rust en vertrouwen dat wat er gebeurt met een reden gebeurt…
Deze wijze boom leert me wat stil zitten betekent. En achter het raam van mijn vakantiehuisje kijk ik nu glimlachend naar buiten. Ik koester het geschenk van het eekhoorntje, welke de bevestiging voor mij was dat ‘boven’ wel degelijk naar me luistert. Achter mij voel ik mijn lichtwezens, steunend in mijn rug en ik besef: ‘alles is goed in mijn wereld’.
© 2024 Tessa
