Ik heb het voorrecht gehad veel liefde te kennen in mijn leven. Meer dan wie dan ook die ik ken. In mij is daardoor een bron geslagen waaruit altijd liefde opwelt. Liefde die ik kan schenken aan anderen en aan mijzelf. De liefde die ik kreeg had vele vormen en enkele van deze vormen wil ik graag delen.
Als klein meisje werd ik bijna niet geboren. Mijn moeder kreeg tijdens haar zwangerschap bloedingen. Ernstige bloedingen. Ze moest bedrust houden en het was hopen op een goede uitkomst. Mijn moeder lag in bed, huilend, ze riep: ‘ik wil dit kind! Ik wil dit kind!’ Dat was mijn eerste kennismaking met liefde, de liefde van mijn moeder die mij zo ontzettend graag wilde! Toen ik geboren was zag de verloskundige aan de nageboorte dat mijn leven aan een zijden draadje had gehangen. Ik had me vast gehouden aan een klein stukje en dat stukje was liefde…
Toen ik opgroeide maakten mijn ouders veel ruzie met elkaar, ze vochten hun ruzies verbaal uit en hoewel het er soms heftig aan toe ging, maakten ze het altijd weer goed. Ik kan tot op de dag van vandaag slecht tegen boze en ruziënde mensen, toch leerden mijn ouders mij dat wanneer je van iemand houdt, je soms ook ruzie maken mag. Dat het goed is om in liefde met elkaar te zijn ook al ben je het niet altijd eens met elkaar. Belangrijk is uitpraten, goed maken en elkaar blijven respecteren. Ook dat is voor mij liefde.
Mijn ouders begrepen niet altijd hoe en wie ik was. Toch toen ik op een dag erg veel last kreeg van entiteiten besloten zij iemand in te huren van hun schamele geld, om mij te helpen. Dat is liefde. Ook als je ergens niet in geloofd open staan voor andere mogelijkheden, respect hebben voor andermans beleving en vooral steunen, erkennen en openheid geven.
In grote en kleine dingen waren mijn ouders er voor mijn zus en mij.
Zoals toen we in Frankrijk in zee gingen zwemmen met mijn vader. Niet te diep want dat was gevaarlijk! We dreven af. Mijn vader werd bang toen hij voelde dat de zee aan ons trok, zo hard dat hij dacht dat we misschien zouden verdrinken. Toch zei hij tegen ons dat het goed zou komen. We hingen aan zijn armen en rug en hij vocht en zwom met alles wat hij had. Hij bracht ons in veiligheid. Liefde is ook hoop, hoop geven als alles verloren lijkt. Hoop geven zelfs, als je er zelf niet in geloofd.
Mijn moeder verzorgde me als ik ziek was, maakte soms speciaal apart eten als ik iets niet lustte, dwong me soms dingen te eten die ik niet wilde, omdat ze dacht dat het goed voor me was. Ze deed spelletjes met me tussen de middag en troostte me als ik me eenzaam voelde. Toen een leraar mij zijn liefde verklaarde (hij was 50 en ik 11) wilde ze hem vermoordden, mijn vader weerhield haar daarvan. Dit alles is liefde: eten geven, koesteren, troosten, helpen, zelfs de moordlust, en elkaar afremmen kan liefde zijn.
Toen er nare dingen gebeurden in mijn leven, stonden ze voor mij klaar. Ze verbraken snelheidslimieten om zo snel als mogelijk bij de jongens en mij te zijn… Mijn vader maakte zich groot en sterk, als een zilverrug. Ook dat is liefde.
Iedere woensdag kookten mijn ouders voor onze gezinnen en zaten we samen om de tafel. Als ik weer eens ná het eten aan kwam zetten omdat een van mijn sessies weer was uitgelopen. Foeterde mijn moeder op mij. Samen zijn met onze gezinnen (mijn zus en haar gezin, mijn ouders en mijn jongens en ik) dat was ook belangrijk! Ze was teleurgesteld dat ik altijd zo laat binnen kwam. Maar maakte toch altijd een lekker prakkie voor me met aparte uitgebakken spekjes. Dat was liefde. Haar verwijten, haar boosheid, haar zorgzaamheid en haar bescherming naar mij, ook over mijn werktijden. Ze had gelijk! Ook het samen eten was liefde geweest en mijn spijt over de prioriteiten die ik toen stelde, is ook liefde. Die gezamenlijke momenten die ik toen miste krijg ik nooit meer terug. Deze liefde in onze gezinnen was bijzonder en intens!
In weer en wind kwamen mijn ouders en ik kijken naar de wedstrijden van mijn zoons. Toen mijn moeder ziek werd en mager, was ze nog steeds in de weer voor haar kleinkinderen, tot dat het echt niet meer kon… Ook na de dood van mijn moeder zag je mijn vader, trouw achter het goal staan waar zijn kleinzoon -mijn zoon- in stond te keepen. Geheel in het zwart gekleed. Met een zwarte baard, schouders hoog opgetrokken tegen de wind. Een stoffen zakdoek in zijn hand. Hij stond er. Zelfs na een zware operatie, was hij daar. De liefde voor zijn kleinzoon (en voetbal ?) bracht hem achter dat goal!
Toen mijn moeder stierf, zei mijn vader dat hij na alle jaren (meer dan 35!) nog steeds verliefd op haar was. Ze waren elkaars grote liefde! Mijn vader beloofde dat hij voor ons ‘door’ zou gaan, ook al ging dat tegen zijn gevoel in en wilde hij liever sterven. Ook zijn behoefte om te sterven was liefde. Hij wilde bij mijn moeder zijn, maar had ons… ook daar was liefde. Zijn hel, doorgaan zonder mijn moeder, was er om ons liefde te schenken. Zijn pijn droeg hij vanuit liefde voor ons.
Mijn vader die achteruit ging en dat voor ons verborg. Zijn leed verbergen, ook dat was liefde…
De chips en fruitshoots in de kast bij ouders en later bij mijn vader thuis. Die ook hij altijd kocht, ook al kwamen we niet zo vaak langs. Altijd iets lekkers in huis, voor het geval dat…Dat is liefde.
Mijn ouders samen en later mijn vader alleen, die kookte(n) voor de verjaardagen van onze kinderen, dat is liefde…
De kleren in de kast, de sloffen in de gang van mam, zelfs jaren na haar dood. Het missen, ook daarin zie ik de liefde. De liefde van mijn vader voor haar. Het verdriet dat we allemaal nog steeds voelen. Ook dat is liefde.
Liefde is ook:
Toen mijn moeder stierf voelde ik de liefde die ze me had gegeven. Het gemis van die liefde, het nooit meer kunnen ervaren van haar liefde in deze werkelijkheid, sneed als een mes door mijn ziel. Ik ben een gelukkig mens dat ze mij die liefde heeft gegeven. In mij is daardoor een bron geslagen waaruit altijd liefde opwelt. Liefde die ik kan schenken aan anderen en aan mijzelf.
Mijn vader stierf bijna een jaar geleden rond 2 december. De pijn die ik voelde toen ik hem vond was onvoorstelbaar. Hij lag daar kwetsbaar op de grond en toch was hij al verdwenen. Hij was de beschermer van ons hechte gezin. Hij droeg ons als kinderen en nu nog steeds een beetje op zijn rug. Zijn liefde was altijd aanwezig, hoewel onuitgesproken. Zijn onbaatzuchtigheid altijd daar, ook al waren we ons er niet van bewust.
Ineens was daar een vreemd verlangen. Daar op die plek daar waar ik hem vond, met zijn donkere wenkbrauwen in de war. Zijn lijf levenloos en koud. Daar ter plekke ontstond mijn vreemde verlangen.
Een verlangen om zijn bed op te maken. Hem in te stoppen. Al was het nog maar één keer.
Ik besefte mij ineens dat zo’n simpel gebaar zo veel meer kan zeggen dan duizend woorden.
Ik had hem nog een keer mijn liefde willen tonen. Hoewel hij en ik allebei weten hoe veel ik van hem hield. Toch wilde ik dat ik mijn liefde voor hem nog een keer kon tonen. Al was het met zoiets simpels als dit ene gebaar… Ook dat is liefde… Pap was je nog maar daar…
Liefde brengt warmte, geluk en blijdschap.
Liefde doet soms vreselijk veel pijn,
brengt angst voor verlies.
Waar zouden we zonder liefde zijn.
De afwezigheid van liefde knaagt aan het hart
en maakt ons bewust van wat we eens voelden.
Liefde stroomt als golven door het leven.
In kleine en grote dingen.
Liefde is niet iets om te ‘hebben’,
het is om te ervaren, te koesteren en los te laten.
Allermeest is liefde een herinnering,
en een verlangen naar veel meer…
© 2024 Tessa
