Druk pratend zwaai ik met mijn handen, mijn stem klinkt iets harder dan normaal. Ik maak me druk, spreek mijn verontwaardiging uit, ga helemaal op in het moment van ‘onrechtvaardigheid’!
De persoon waar ik mee praat heeft op dat moment mijn 16 weken oude zoontje in handen.
Op dat moment kijk ik niet naar mijn zoontje, maar naar mijn gesprekspartner. Net op het moment dat ik een nieuw betoog wil beginnen, begint mijn zoontje te schaterlachen!
Met een tandeloze glimlach van oor tot oor vangt hij mijn blik en kijkt hij diep in mijn ogen en hij lacht nogmaals luidkeels. Een volle diepe aanstekelijke lach.
Alles valt in dat ogenblik van me af. Het onrecht, mijn verontwaardiging, mijn felheid en ik merk dat ik mee lach. Mijn zin niet af maak en in direct contact sta met mijn kleintje.
Mijn woorden blijven steken in mijn keel en ik realiseer mij deze belangrijke les: ‘Het is niet wat het lijkt. Het is onbelangrijk en het is juist wel belangrijk om bewust met je energie om te gaan, datgene waar je je aandacht op richt wordt groter.’.
Ik weet dat het niet handig is om me hier druk over te maken. Door mijn drukke, intensieve gepraat en gedachten maak ik de lading groter en dat is helemaal niet de bedoeling. Dat waar je je aandacht op richt wordt inderdaad groter. En ik maak liever de positieve dingen in mijn leven groter dan de negatieve dingen!
In plaats van verder te praten lach ik mee met mijn kleintje en de lading verdwijnt als een golfje in de zee.
Mijn zoontje is zo wijs, in al zijn eenvoudige babyzijn, diepe wetende ogen en heerlijke lach! Dank je wel dat jij er bent!
© 2024 Tessa
