Iedere dag is een beoefening. Spiritualiteit met beide benen op de grond. Dat is mijn motto. Ik geloof in veel dingen en vooral geloof ik dat we hier op aarde zijn om onze spirituele wijsheid toe te passen in een aardse realiteit. Pffft dat is een mondvol voor ‘gewoon je best doen!’
Voor mij betekent dit dat ik mij iedere dag weer pijnlijk bewust ben van mijn menselijkheid. Ik voel mijn niet-verlichte staat en wens dat ik beter mens zou zijn. Ik moet het echter doen met mijn onvolmaakte zelf, die ook best lief is. Meestal althans…
Zo was er vandaag een momentje waarop mijn ‘zijn’ een lagere grondtoon aanboorde. Ik zou allerlei excuses kunnen verzinnen zoals slaapgebrek, hormonen en het rennen, vliegen, springen in een groot gezin, maaltijden koken voor veel mensen iedere dag, werk en de wekelijks honderden apps en mails van mensen met extreme, pijnlijke en verdrietige verhalen. Maar dit alles is geen excuus, het is gewoonweg een beoefening!
Mijn zoon zou gaan afzwemmen. Het was op een tijdstip die bij ons in het gezin niet helemaal uit kwam maar met wat kunst en vliegwerk waren we op tijd. Op tijd om in een hele lange rij precies net buiten de deur te staan op het hoekje van alle winden. Toen ik aan de zijkant ging staan om net binnen te kunnen staan vertelde een vrouw mij ongevraagd dat achter haar de rij zich aansloot. Ik knikte vriendelijk dat ik dat wist. toch voelde het vervelend, alsof ik wilde voorpiepen 🙂 Het ging prima, kalmeerde ik mijzelf. We waren gelukkig op tijd, het omkleden was nog niet eens begonnen en waarom zou het erg zijn om met bijna honderd mensen in een halletje van 25m2 gepropt te staan.
In gedachten trok ik mijn aura wat dichter om mijn zoontje en mijzelf heen en hoopte dat de rij snel naar voren zou gaan.
Toen we eenmaal aan de beurt waren was het afzwemmen eigenlijk al begonnen, maar omdat er nog zeker 20 andere kinderen moesten wachten in de rij hoopte ik dat het niet erg zou zijn. Mijn zoon maakte de wachttijd nog een minuutje langer door trots aan de assistente te tonen dat hij nu wel twéé tanden uit zijn mond had. De tweede was zojuist in de auto op weg hiernaartoe uit zijn mondje gevallen!
De assistente keek vriendelijk maar afwezig in zijn richting en zei: ‘oh ja, ja mooi zeg’ en hielp snel de volgende in de rij.
In noodtempo hees ik mijn kind in zijn zwemkleding en maakte onderwijl in mijn geest een uitstapje naar gisteren. De eerste voortand van mijn zoon was er namelijk eergisteren uitgevallen. Ik had hem verteld dat de tanden fee de tand zou komen halen en dat zij er een centje voor in de plaats zou leggen. Mijn zoon vroeg zich af: Wat gaat ze er dan mee doen? Ik zei; De tanden fee maakt van alle tandjes die zij krijgt nieuwe sterren in de lucht. Hij nam genoegen met mijn antwoord in plaats van te vragen ‘Hoe doet zij dat dan?’ zoals hij normaal zou doen. Hij is de waarom fase nooit te boven gekomen en ik ben trots op zijn nooit-pauzerende-onderzoekende geest!
Toen hij had geslapen kwam hij echter teleurgesteld naar me toe: de tandenfee is niet geweest! Hij stak zijn handje uit en hield hierin zijn tandje. Het tandje leek glimmend naar me te lachen: Haha je bent me vergeten! Jij slechte moeder!!!
Ik voelde me schuldig. En om mijzelf goed te praten, flapte ik eruit: Ja dat snap ik eigenlijk wel. De tanden fee is maar alleen en de tanden fee werkt eigenlijk alleen in het weekend in Nederland. Dus we leggen hem gewoon vanavond (gisteravond was dat dus) nog een keer neer, dan komt ze hem vast wel halen!
Vanmorgen begon ik vroeg met schoonmaken en opruimen en mijn zoon lag nog even in ons bed te spelen. Ik rausde door zijn kamer heen toen ik daar die tand zag liggen glimmen op zijn nachtkastje. Shit weer vergeten! Ik pakte de tand, pakte snel twee euro en legde deze op zijn nachtkastje. Op de een of andere magische manier lag daar ook een broodkruimel die bijna dezelfde vorm had als zijn tandje! Ik besloot de gok te wagen en legde die kruimel naast het muntje.
Ik zei; De tanden fee is geweest he!’ Mijn zoon antwoordde: Nietwaar! Ik zag mijn tand nog liggen vanmorgen!
Nee dat is een broodkruimel, kijk maar. Loog ik dapper. Hij keek me aan alsof hij wilde zeggen: niet waar jij hebt het gedaan! Maar iets in hem besloot toch in de tanden fee te geloven. Hij pakte het muntje en liet hem zien aan zijn stiefbroer. Die direct met ‘oh en ah!’ antwoordde. Zo werd het tanden fee probleem opgelost, maar kwamen mijn schuldgevoel en geweten in hoge nood!
Terug naar het zweterige kleedhokje van het zwembad. Alles uit en alle zwemkleding aan. Snel naar het bad. In het bad waren wel 7 kleinere badjes gemaakt. In ieder bad je zaten wel 12-17 kinderen. Om de rand van het zwembad zaten honderden ouders! Het afzwemmen werd vandaag gecombineerd met de reguliere zwemlessen! Dat het kon in deze beperkte ruimte, was alleen al een wonder! Alle badmeesters schreeuwden door elkaar. Ik vond een plekje tussen de ouders en zag -als ik mijn nek uitstrekte als een heuse pino-vogel- nog net in de verte mijn kind het water in springen. Mijn dochter probeerde ondertussen van mijn schoot af te wriemelen. Ik hield haar stevig in bedwang terwijl ik ondertussen kushandjes wierp naar mijn zoon. Ik bleef rustig ook toen mijn dochter haar waterfles omkeerde in mijn schoot.
Ik veegde geïrriteerd het water zo veel mogelijk van mij af en keek haar boos maar beheerst aan. De stemming daalde…
Ondertussen klonk in mijn oren zo ongeveer OVERAL vandaan: ACHMED SPRING! TRAPPELEN!! TRAPPELEN!!! ARMEN BENEN LANG!!! ARMEN BENEN LANG!!! SIVA SPRING, SPRING ZEG IK!! KIJKEN, KIJKEN!! NIET HUILEN! ZWEMMEN!!!
De badmeesters spoorden de meer dan honderd kinderen aan die in het water hun best lagen te doen niet te verdrinken!
Ineens werden er diploma’s uitgedeeld, een beetje onverwachts in een hoekje, terwijl de zwemlessen doorgingen en de hoofdmeester keihard steeds opnieuw op zijn indringende fluitje blies! Mijn ogen knepen als vanzelf samen door dat geluid waardoor ik bijna de diploma uitreiking van mijn zoontje miste. Omdat ik zo ver weg zat kon ik alleen in de verte zien hoe hij zich uit zijn shirt wrong. Deze moest hij teruggegeven in ruil voor zijn diploma.
Er waren niet net zoals bij zijn a-diploma ballonnen, muziek en een vrolijk rondje rondom het zwembad. Er was alleen dat snerpende fluitje, schreeuwende badmeesters en huilende kinderen…
Te midden van deze overweldigende prikkels tikte mijn energie de bodem van mijn bandbreedte aan. Als door dat tikje gewekt ontwaakte het innerlijke stemmetje. Het stemmetje dat graag alles becommentarieert! ‘Nou lekker is dat’ begon hij. ‘Dit slaat nergens op! Daar staat mijn zoon al 25 minuten zonder handdoek aan de kant te wachten tot hij te midden van deze chaos zijn B-diploma krijgt!’ Mopperde mijn innerlijke-schaduw-stem.
Ondertussen riep / schreeuwde de badmeester enthousiast een voor een de kinderen die in een kluwen om hem heen stonden, bij zich. Zelfs van die enorme afstand zag ik die kinderen trillen en bibberen… Ik zag daarnaast ook dat mijn zoon enthousiast keihard klapte voor ieder kindje dat zijn diploma kreeg. Wat is het ook een schat!
Nadat we als een horde vee een paar minuten later, weer naar buiten werden geduwd, Kleedde ik in een ander zweterig hokje mijn zoon aan. Met mijn dochter armpjes om mijn benen geklemd, zei ik terwijl ik hem in zijn shirt hees, hoe trots ik op hem was! In mijn hoofd leek het stemmetje de chaos en luidruchtigheid van de zwemmeesters te hebben overgenomen. Ik wist niet waar de prikkels nu vandaan kwamen, van het gebonk en gepraat van alle ouders in de omliggende hokjes, de zwembad echo, mijn zoon die enthousiast bibberend voor me stond, mijn dochter die mij niet los liet waardoor ik mijn benen nog geen centimeter kon verplaatsen of het innerlijke gemopper…
Eenmaal buiten snoof ik de buitenlucht in en stapte samen met de kinderen richting de auto. Ik opende mijn mond om de woorden van de innerlijke stem hardop uit te spreken, toen beheerste ik mij. Het was al erg genoeg dat ik mij op dit moment niet ultiem dankbaar voelde. Voor het zwembad, voor de warmte, voor het feit dat we mijn zoon zijn b-diploma kónden laten halen. Voor het feit dat ik met de auto hiernaar toe had kunnen rijden, voor onze gezondheid! Het was al erg genoeg dat ik constateerde dat mijn bewustzijn was vernauwd tot mijn innerlijke gemopper, dat het afzwemmen niet ging zoals ik had gehoopt. Maar was dat nou werkelijk zo erg?
Zoals altijd was mijn zoon onverstoorbaar en enthousiast. Hij had de ballonnen en het extra’s niet gemist en was gewoon blij met zijn diploma!
Ik hield mij in, focuste mij op de positieve zaken in ons leven, keek naar het stralende gezichtje van mijn zoon! Ik nam in de auto een paar minuten de tijd om te ontladen en zette toen een vrolijk muziekje op. Vrolijk zingend met de kinderen op de achterbank ontstond zomaar een klein geluksmomentje!
Op de bodem is het goed afzetten! Toen mijn energieleven de bodem bereikte en ik mijn bewustzijn erop richtte schoot ik gelukkig snel weer de goede kant op.
Moe maar positief kwam ik thuis. En hoewel mijn gedachten zeker een paar minuten op de bodem hadden rondgezworven had ik ze niet de wereld in gebracht en was het stemmetje weer verstomt.
Iedere dag weer is het een oefening om mijzelf de meest positieve persoon te laten zijn, die op dat moment mogelijk is! Daarbij mag alles er zijn, want te doen alsof mijn schaduwkant er niet is, is onzinnig. Uitsluiting zorgt voor binding. En binding maakt onvrij. Met andere woorden wanneer ik mijn schaduwzelf ontken krijgt deze meer invloed, dan wanneer ik haar érken en een plek geef. Wanneer ik haar zie en zij mag er zijn kan ik haar integreren en kunnen de andere delen van mijzelf in harmonie groter groeien.
Eenmaal thuis gekomen krijg ik een berichtje van een vriend. Hij heeft vandaag een van zijn beste vrienden begraven. Ook zie ik een berichtje van een cliënte, zij heeft ook vijf kinderen en bij haar is kanker geconstateerd. Ik zie in gedachten de tegenstrijdigheden. Hoe ik met mijn gezinnetje zingend in de auto zat terwijl mijn vriend en elders ook mijn cliënte zaten te huilen. Op deze aarde bestaat alles tegelijkertijd. Op dat moment voelde ik dankbaarheid, schuldgevoelens en stilte in mijzelf.
Ieder moment is kostbaar, dat weet ik maar al te goed, en dus probeer ik alle minuten die ik heb zo goed mogelijk en bewust te leven.
Ook als ik geïrriteerd ben, ook als ik overprikkelt ben is het aan mij om de beste versie van mijzelf te zijn. Opdat ik daarmee de wereld de energie breng waar ik hiervoor ben. Liefde.