Je kunt van lijden, naar leven gaan door je geesteskracht te richten en je focus te verleggen. Dat is een van de meest krachtige mechanismen die we nu kennen. Edith Eva Eger beschrijft deze kracht in haar boek ‘het geschenk’.
…..Als kind was ik dol op lezen en ik had hele boekenkasten vol boeken gelezen. Ik las ieder boek en des te dikker des te beter. Tegen de tijd dat ik op de middelbare school zat was ik gek op boekenseries. Vijf dikke pillen over één verhaal. Fantastisch vond ik dat!
Toen ik op het gymnasium zat lang geleden moest ik literatuur boeken lezen. Ondanks mijn liefde voor lezen hadden literatuur en ik geen goede verstandhouding. De boeken die me bij zijn gebleven haalden mijn stemming naar beneden. Het waren vaak intens geschreven boeken met veel lading, pijn, tot in de details beschreven ellende en lelijkheid. En deze ‘literatuur’ moest jongeren inspireren tot lezen?! Ik begreep er niets van. Het einde was vaak nog deprimerender dan het begin. Het werkte averechts. Door verplichte literatuur ben ik bijna gestopt het lezen leuk te vinden.
Bijna…
Ik lees gelukkig nog steeds graag, maar dan wel boeken die ik zelf mag uitkiezen. Ik hou van studieboeken, ervaringsverhalen, etc. Onlangs begon ik aan een mooi boek. ‘Het Geschenk’ genaamd. Ik raak geïnspireerd door mensen die onmogelijke dingen kunnen en deze vrouw had Auschwitz overleefd en had haar trauma’s omgezet in kracht. Deze 90-jarige therapeute had een boek geschreven. Die wilde ik wel lezen! Prachtig. Het deed me alleen ook een beetje denken aan de literatuur van vroeger. Al die vreselijke dingen die er waren. Zo mooi beschreven! Het beroerde mijn hart. Zo onmenselijk als dat kamp was en al haar ervaringen hieromheen. Ik ben dankbaar dat ze het heeft opgeschreven met zo veel compassie voor de lezer. Want ik weet zeker dat de werkelijkheid vele malen erger was dan wat ze heeft opgeschreven. En mijn tere gevoel kon dit al nauwelijks verdragen. Het lezen alleen al voelde aan als pijn.
Het zette mij aan het denken. Pijn en ellende. Het kon door haar als 16-jarige gedragen worden doordat zij haar aandacht op iets anders richtte. Omdat haar geesteskracht zo sterk was dat zij haar eigen focus bepaalde. Zelfs in Auschwitz was er saamhorigheid, humor en diepe verbinding. En dat waren voorwaarden om te kunnen bestaan.
Opgeven van je geesteskracht betekende de dood. Dus jouw hoop, jouw focus betekende leven.
Ik zie dat ook wel eens bij stervende mensen. Dat zij kunnen volhouden tot hun dierbare komt. Zij presteren het soms om nog dagenlang in leven te blijven om hun dierbare te zien, of een andere mijlpaal te behalen.
En als die mijlpaal is geweest of die dierbare is omarmd, gaat het sterven snel.
Dat wat je in leven houdt is een samenspel tussen lichaam, geest (emotie en denken) en ziel. Des te meer balans in deze drie-eenheid, des te meer levensvreugde en kracht.
Maar ook als een van de drie bijna dooft – zoals het lichaam na maandenlang extreme honger kan uitdoven- kan een van de andere drie (je geest of ziel) het leven voort laten duren.
Onze innerlijke kracht is ongekend en kan door niemand worden afgepakt. We kunnen het alleen weggeven door waar we in geloven!
Mijn eigen moeder zei op haar sterfbed tegen mij: ‘als het leven je iets brengt wat je niet fijn vind, focus je op iets anders’.
Ik interpreteer dat als: ‘Jij kiest wat je ervaart, door waar je je focus legt.’
Natuurlijk is dit niet zwart wit. De schrijfster van dit boek heeft onbeschrijflijk geleden. Zo veel dat het echt letterlijk onbeschrijflijk is! Echter door haar focus te verleggen van het lijden naar het leven heeft zij het overleefd. En daar maak ik een diepe buiging voor!