‘Tes heb je misschien iets te eten voor me?’… Marieke kijkt me met blozende wangen aan en nu ik goed kijk ziet ik dat ze ietwat pips rond de neus ziet. ‘Natuurlijk!’ zeg ik en sta direct op om wat te pakken.
Marieke is net binnengestapt. Zij is mijn eerste cliënt van vandaag.
‘Ik ben er pas net achter dat ik zwanger ben’ zegt ze ‘Ik moet er nog een beetje aan wennen. We hadden niks in huis en mijn vriend had al ons fruit meegenomen. En nu ben ik zooo misselijk!’
Snel pak ik een ontbijtkoek voor haar, feliciteer haar van harte en luister verder. Enkele maanden voor deze zwangerschap had ze een miskraam gehad en ook nu zag ik de angst voor een nieuwe miskraam in haar ogen.
Ze had krampen en de gynaecoloog was bezorgd.
Ze durfde er niet op te vertrouwen dat deze zwangerschap wel goed zou gaan. Ze wilde het wel…
Die middag las ik een mail van Maria. Ze schreef dat ze graag een sessie wilde, liefst op zeer korte termijn!
Maria was 45 jaar oud met twee volwassen dochters. Ze was onverwacht zwanger geraakt van haar vriend met wie zij nu zes maanden omging. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze was vóór leven, ze zou nooit een abortus hebben overwogen…maar nu?? Wat nu??
Ik plan Maria de andere dag in. Ik gooi wat om in mijn persoonlijke schema, dit gaat voor. Wat een moeilijke keuze.
Even later heb ik een telefonische sessie met Patricia. Het doet mij denken aan onze ontmoeting acht jaar geleden. Zij had mij toen om hulp gevraagd bij het nemen van haar besluit. Acht jaar geleden stond zij namelijk voor de beslissing om wel of niet haar zwangerschap te onderbreken toen zij zwanger was van haar vaste relatie, waar zij toen al jaren samen mee was. Ondanks hun jarenlange samenzijn en prille zwangerschap twijfelde ze toen of hij wel de liefde van haar leven was… na lang beraad besloot zij acht jaar geleden de baby te houden. Patricia’s dochter is inmiddels 7 jaar oud en een pittige sportster. Tijdens ons telefonische gesprek hebben we het over haar dochter en de beslissing van acht jaar geleden. Tot op heden heeft ze er geen spijt van.
Die middag ontmoet ik ook Claire. Claire is een alleenstaande ongehuwde moeder. Een bom-moeder zoals men dat vroeger plachtte te noemen. Een bewust ongehuwde moeder. Claire wilde graag een kindje maar had op dat moment geen geschikte partner.
Zij liep tegen haar 40e levensjaar en voor haar gevoel drong de tijd. Ze besloot tot het zoeken van een donor… ‘Lieve’ werd negen maanden later geboren. Claire heeft nooit spijt gehad van haar beslissing. Het leven is pittig met Lieve om voor te zorgen. Maar precies wat ze wilde! Inmiddels heeft Claire een lieve vriend gevonden die haar en Lieve compleet accepteert. Ze willen niet samenwonen maar genieten van gezamenlijke tijd zowel met als zonder Lieve erbij!
Enkele dagen later spreek ik Sandra. Sandra bevind zich in een gelukkige relatie, ze heeft twee kinderen en een lieve man. Onverwachts raakte zij zwanger. Die dag vertelde ze mij dat ze een abortus zou laten plegen. Hun gezin was compleet. Lang had ze er niet over na moeten denken. Dit baby’tje kon er niet meer bij… Zij wilde alleen van mij weten of ze niet gestraft zou worden in het hiernamaals om deze keuze. Zou ze hierdoor een slechter mens worden?
Valerie komt op de laatste dag van de week in mijn praktijk. Ik ken haar al jaren, maar had haar inmiddels twee jaar niet gesproken. Zo gaat dat soms. Tijd vliegt voorbij en dagen vervagen…
Valerie heeft twee gezonde kinderen in de basisschoolleeftijd. Graag willen zij en haar man een derde kindje. Maar er zijn complicaties. Samen zwanger worden lukt niet. Ze is 42 dus veel tijd hebben ze niet. Ze vraagt of een kind hun gegund is. Ik zie een klein babywolkje en weet dat de kans groot is dat het zal lukken. Ik zie ook echter medisch ingrijpen en weet dat dit kindje er niet komt zonder hulp.
Ze besluiten -zo mailt ze me later- in te zetten op ivf…
Greetje is een leuke jonge vrouw die ook voor een kindje gaat. Zij is al iets langer bezig voor een tweede. Ook bij haar wordt IVF toegepast. Greetje mailt me die zaterdag dat haar terugplaatsing van een tweetal prachtige crio’s (bevruchte eicellen na ivf) geen resultaat heeft geleverd. Ze was helaas ongesteld geworden… voorlopig moet Lucas -haar zoontje- het zonder broertje of zusje stellen.
Mirjam is bij mij in therapie, zij heeft een aandoening waardoor er van nature geen eisprong optreed. Zij is onder behandeling van een arts en krijgt hormonen. Zij hoopt zo een natuurlijke cyclus te krijgen waardoor de door hen zo gewenste zwangerschap mogelijk is… Ik krijg ook van haar een berichtje. ‘Helaas nog niet zwanger…’
Senne is bij mij in behandeling, zij is een aantal maanden geleden verkracht en hierdoor zwanger geraakt. Zij onderging een abortus. Ondanks de aanleiding van de zwangerschap voelt zij zich schuldig naar het ongeboren kindje.
Demie is een vrouw van begin zestig. Zij is als kind misbruikt door haar oom, zij raakte zwanger van hem en werd door haar ouders ‘weg gestuurd naar de nonnen’ om daar het kind te krijgen en op te geven voor adoptie.
Deze week duizelde mijn hoofd van alle verhalen die voorbij kwamen. Allemaal in het teken van nieuw leven… Zo mooi en bijzonder en soms zo pijnlijk en rauw! Zoveel situaties!
Vrouwen, zwangerschappen, miskramen, abortus? Wat is de bedoeling van dit alles?
Ik denk aan Demie die zwanger werd na misbruik door haar oom. Ik denk aan slachtoffers van verkrachting die in verwachting raakten van hun verkrachter, zoals Senne.
Ik denk aan de vele tienermeisjes die zich -na ongewenst zwanger te zijn geraakt- dagelijks melden bij de abortus klinieken.
De beslissingen zijn individueel. Om wel of niet voor een kindje te gaan is iets wat de moeder -soms samen met de vader- alleen zelf kan besluiten. Soms na alle voors en tegens te hebben afgewogen is er een besluit welke het beste ‘voelt’.
Je kunt besluiten nemen op basis van je gevoel en op basis van je verstand. Soms met een combinatie van beiden… Vaak weet je aan de hand van beslissingen die je in het verleden hebt genomen wat voor soort besluiter je bent. Je weet vaak ‘toen nam ik een besluit op mijn gevoel, dat is goed gekomen’. Of ‘toen luisterde ik naar anderen en daar heb ik spijt van’.
Het is belangrijk om te zien hoe je belangrijke keuzes in je leven tot nu toe hebt gemaakt en welk effect deze keuzes hebben gehad op je leven. Op die manier weet je waar je het beste naar kunt luisteren wanneer je onverhoopt voor een moeilijke keuze staat in je leven.
Ik geef cliënten soms een aantal vragen mee om na te denken over hun keuzes:
– Noem een aantal belangrijke keuze momenten in je leven. (Verhuizing, studie, kinderen krijgen, vriendschappen aangaan of verbreken, relaties) Wat maakte deze keuzes belangrijk?
– Wat nam je mee in je besluit? Gevoel, verstand, raad van anderen, intuïtie?
– Hoe heeft dit uitgewerkt voor je? Wat waren de positieve en negatieve effecten in je leven?
– Hoe kijk je terug op die besluiten?
Belangrijke keuzes zijn keuzes die je maakt niet alleen over het krijgen van kinderen, maar ook die van een baan, een verhuizing of partner, etc..
Wanneer ik terugkijk op mijn week ten aanzien van de zwangerschaps- en kindersituaties peis ik nog even verder.
Ik weet dat er geen oordeel is in het hiernamaals. Ik weet en voel dat vrouwen niet veroordeeld worden voor een keuze een kindje niet te laten komen. Het zijn keuzes in de grote stroom van het leven. Toch is het een keuze die iemands leven voorgoed kan veranderen. Sommige vrouwen voelen zich opgelucht nadat zij een abortus hebben ondergaan. Andere vrouwen voelen zich schuldig. Weer andere vrouwen raken depressief. Duidelijk is dat een keuze als deze weloverwogen moet worden gemaakt.
In mijn vakgebied worden kinderen vaak gezien als een geschenk, als een ziel die je kiest. Die je moet verwelkomen. Ik snap die gedachten gang heel goed echter zie in mijn werk ook de andere kant. Niet ieder kind ontstaat uit of in een wenselijke of geschikte situatie. Het is niet zo dat het leven, de ziel of het hiernamaals bepaald dat het kindje er dan moet komen. Die beslissing heeft de moeder (eventueel samen met de vader). Er is geen straf of hel ten aanzien van deze keuze. Als je deze keuze weloverwogen neemt, goed nadenkt over de gevolgen en het leven voor en na. Dan is er geen oordeel.
Zielen die geboren willen worden bestaan uit een liefdesenergie. Zij zullen niet straffend en boos om je heen hangen om een keuze die je noodgedwongen, of weloverwogen hebt gemaakt. Zij zijn vol liefde en begrip. Zij zullen zien dat de stroom van hun leven op dat moment niet mocht zijn en zijn dankbaar voor hun ervaring tot dan aan toe…
Oordelen
Oordelen is iets wat we op aarde vaak en veel doen… Over onszelf, over anderen… Wanneer we ons oordeel iets kunnen loslaten zien we dat we allemaal ons best doen te worstelen met het leven wat er is… Wat het ons ook brengt…
Naast het feit dat de ouders al dan niet kiezen voor een kindje, zoals Marieke, Greetje, Valerie en vele anderen met hen, zijn er velen die niet zwanger willen worden en geen kinderen willen. Dit is ook een weg, deze kan ook heel vervullend zijn!
Ik ben de eerste die zegt dat het leven met kinderen geen rozengeur en maneschijn is. Het is mooi, kan ook bijzonder zijn en heel fijn. Andere kant is ook dat kinderen krijgen een taak voor het leven is… De babytijd lijkt zo intiem, bijzonder en knus. Echter daarna komen andere tijden. De slapeloze nachten van de pasgeborene kunnen overlopen in de slapeloze nachten van doorkomende tanden, nachtmerries of kinderziektes.
De lieve kleintjes krijgen hun eigen karaktertje en met twee wordt het ‘nee’. Wanneer ze ouder worden moeten ze naar zwemles en hebben ze hulp nodig met huiswerk. Urenlang sta je langs sportvelden in weer en wind te kijken naar je sportende kind. Sinterklaas, tandarts, kerst, logeerpartijen, valpartijen, schoolkeuze, werkperikelen, verantwoordelijkheden, kamer opruimen, eindeloze wassen, schaafwonden, bulten, feestjes, zorgen en nog veel meer! Dit staat er niet bij als je zwanger wordt. Er wordt geen gebruiksaanwijzing meegeleverd per kind.
Weken later -ik hou regelmatig contact- hoor ik van Marieke dat ze nog steeds zwanger is. Het kindje leeft. Het hartje klopt! Ze durfde het bijna niet te geloven… Zou deze zwangerschap haar gegund zijn?
Ongeveer tegelijkertijd krijg ik een droevig bericht. De twee prachtexemplaren hebben niet mogen innestelen bij Valerie ze rouwt om de zwangerschap die (nog) niet mocht zijn. De hoop vervlogen. Pijn snijdt door haar hart en het verdriet is voelbaar…
Ik leef met haar mee…
Maria besloot die week haar liefdesbaby te laten aborteren… heftig snikkend werd ze door haar vriend naar de kliniek gereden. Tot aan het roesje wat ze kreeg huilde ze dikke tranen. Haar hoofd zei dat ze het juiste deed. Dit was niet de plek, de tijd of de manier waarop ze nog een kindje op de wereld wilde zetten. Maar haar hart moederde al. Het voelde als moord op haar ongeboren kind. Zeker toen ze in de kliniek zelf eerst twee tabletten moest innemen. Voor haar leek het alsof ze door middel van de tabletten zelf haar kind aborteerde terwijl de daadwerkelijke abortus feitelijk pas onder de navolgende verdoving plaatsvond en werd uitgevoerd door de arts.
Steeds wanneer ze in de weken die volgden haar volwassen dochters sprak dacht ze schuldig: ‘Waarom jullie wel en deze niet…’.
Maria leerde in de loop van de weken haar abortus een plekje te geven. Ze vond het vreselijk dat ze het had moeten doen. Maar had er vrede mee omdat ze haar besluit weloverwogen had genomen.
Jitta vroeg me om hulp om het trauma van de dood van haar dochter, die na 8 maanden zwangerschap, onverwachts door complicaties, dood geboren werd. Ze kon het niet verwerken…
Leslie haar zoontje bleek het syndroom van down te hebben. Toen de verloskundige zei: ‘het is een mongooltje’ en niet ‘het is een meisje of een jongen’ ontstond een pijn dieper dan ooit voor haar ervaren… Als gedachten levens konden beëindigen was die verloskundige ter plekke gestorven… Het voelde voor Jitta alsof haar kindje geen geslacht had en moest worden aangesproken als ‘mongooltje’. Alsof haar zoontje voor de verloskundige een ding was en geen mensje! De liefde die zij voelde voor haar zoontje was net zo diep als voor haar andere kinderen die niet het syndroom van down hadden… De verloskundige raakte haar zo diep, gaf haar onbedoeld veel verdriet.
Zoveel vrouwen. Zoveel verhalen. Dagelijks en wekelijks vliegen ze voorbij als stofjes in de wind. Geen van allen kan ik lang vasthouden. Echter als ze voorbij waaien geef ik ze mijn hart, mijn hoofd en de informatie die ik door mag geven…
In gedachten en soms in het echt hou ik hen vast. Troost hen in donkere dagen. Ben ik trots als zij hun hart, intuïtie of verstand volgen. Keuzes maken kost kracht. Keuzes maken vergt moed…
Voor mij zijn de keuzes en ervaringen waar deze vrouwen voor staan allen moeilijk. Ik oordeel niet wanneer zij kiezen voor een kindje -of dat is op jonge of latere leeftijd-. Ik oordeel niet als een vrouw kiest voor een abortus. Mijn rol is hen te steunen die dat nodig hebben. In verlies en in geluk, in strijd en in vrede.
De zin van het bestaan is niet te vatten in een oordeel of verwachting.
De zin van het bestaan is wat jij ervan maakt!