Mijn gedachten schieten naar het moment dat ik met een goede vriend op vakantie was, bijna 14 jaar geleden. Deze goede vriend en ik hadden geen liefdesrelatie maar een vriendschappelijke.
Het feit dat we geen liefdesrelatie hadden of zouden moeten krijgen ontspande ons beiden.
Op een avond lagen we beiden in ons eigen eenpersoonsbed. Te kletsen. En voordat we het wisten gingen we de diepte in. Ik vertelde hem dingen die ik had gedaan, waar ik me voor schaamde. Zonder mij te veroordelen luisterde hij.
Zijn luisterende oor en de opmerking ‘wat erg voor je’ gaf mij de liefde die ik nodig had om mijzelf in de ogen te kijken met de dingen waar ik niet trots op was. Mijn schaduw deel werd niet veroordeeld door hem maar geaccepteerd. Wat een verademing.
Zijn steun gaf mij de mogelijkheid te zien vanuit welke pijn en eenzaamheid ik had gehandeld. Hierdoor stopte ik met mijzelf te veroordelen…
Wanneer het naarste naar het daglicht wordt gebracht. Maakt het licht het minder eng en veel acceptabeler dan ooit. Mijn schaamte verbleekte na het uitspreken van de situaties en het transformeert naar (zelf) acceptatie. Dat is wat liefde doet.
Mijn gedachten verplaatsten zich naar onze laatste vakantie, toen zat er een vliegend hert op mijn balkon. ‘s nachts leek hij zo groot en eng. Liggend op zijn rug met die kriebelende pootjes..
In daglicht was hij lang zo eng niet en zelfs een beetje mooi.
‘s nachts wilde ik hem weg en eigenlijk ook wel een beetje dood hebben. Overdag wilde ik hem redden en laten zijn…ik vond hem mooi.
Zo zit er schoonheid in pijn, zelfs in keuzes waar je je voor schaamt. Het toont ons wie we zijn. Volledig en compleet. Met de enge en de goede kant. De geaccepteerde versie en de foute versie van onszelf…samen een… En wanneer ze er beiden mogen zijn ontstaat de gelegenheid om de kracht te zien in beide!